Małe Kapraty - dzień 1 - Bratysława

Do Żyliny dotarliśmy stosunkowo szybko, pogoda, jak na tę cześć roku, znośna. Czas kupić winietę na autostradę. Podjeżdżamy na pierwszą stację, podchodzę, pytam - nie ma, pada odpowiedź, kilka kilometrów dalej. No dobra, jedziemy dalej, Slovnaft. Podjeżdżamy, pytam - nie ma, jest na Shellu. Tracę czas i cierpliwość. Ktoś tu chce na tym zarobić? Jedziemy na Shell. Podchodzę, pytam - są! Jaka radość. Ale tylko gotówka - dostaje dodatkową informację. Co?? Nie mam! Z błagalną miną proszę panią za ladą, by mi ją sprzedała. Gdzie jest bankomat? Na mieście. Tylko nie to! Po chwili pani coś tam mamrocze i mówi, że możemy spróbować. Coś tam klika, przykładam kartę i czekam, aż się coś wydrukuje. Jest! Co za kraj, tak ciężko o winietę. Mamy, jedziemy. Mieszkamy w Casta, maleńkiej wiosce u podnóży Małych Karpat. W domku mieszka pani, po 60-tce. Bardzo przypomina mi moją nieżyjącą już ciocię z Bielska. Zaprasza nas do pokoju. Jak na słowackie standardy, może być. Ale pokój i otoczenie mają coś w sobie. Cóż, nie przepłaciłem za lokum, nie jestem zresztą fanem przesadnie drogich lokali, jednak w tym rejonie ciężko o coś sensownego. Nie mam tu na myśli Bratysławy, bo do gór stamtąd daleko. Na pierwszą noc wzięliśmy duży pokój i dowiadujemy się, że mamy już w nim zostać. Super! Około 13-tej po odświeżeniu jedziemy do Bratysławy. Zostały jeszcze jakieś 3 godziny słońca, nie ma sensu iść w góry. Do stolicy Słowacji mamy jakieś 40 minut autem. Mijamy klimatyczne małe wioski, w których widać już świąteczny klimat - kolorowe ozdoby, świecidełka, ta prostota w architekturze, w oddali plantacje winogron... Parkujemy na osiedlu z duszą na ramieniu, czy nie ma jakichś nieznanych nam opłat, których nie uiściliśmy. W drogę. Mamy upatrzoną kawiarnię Foxford, w stronę której się kierujemy. Wypijemy kawę w drodze powrotnej, najpierw zobaczmy ile się da. Rynek, jarmark. No proszę. Drugi dzień z rzędu jarmark. Tłumy większe niż na Nikiszowcu, więcej straganów, mniej bibelotów, więcej wina (wszak to kraina winem płynąca) i innych trunków. Nie jest źle. Kierujemy się w stronę zamku, bardzo charakterystyczna budowla. Pamiętam jak wracaliśmy z GR20 z autostrady widziałem Zamek Bratysławski. Ze wzgórza roztacza się ładny widok na miasto i okolice. Przy dobrej pogodzie widać wiatraki w kierunku zachodnim. Wchodzimy na dziedziniec, mała szopka. Tłumy ludzi. Schodzą kierujemy się do perełki stolicy, nie zawaham się tego słowa użyć, ukryta perełka - cmentarz na ulicy Šulekova (Kozia brama). Polecam! Wracamy do centrum, zimno i ciemno się robi, czas coś zjeść. Knajpy oblegane, znaleźliśmy jedną, wziąłem burgera, a tak mnie naszło. Ale jakiego! Big burger. Waży ponad 1kg! 3 warstwy mięsa. Oczy jedzą - tak Pani skwitowała. Wepchałem w siebie to coś, dobre było, nie powiem, ale stanowczo za dużo. Później małe cappuccino w Foxford. Co za świetny pomysł, połączenie kawiarni i księgarni, taki empik. Siadamy obok zaczytanego mężczyzny. Po chwili coś mówi, że chciałby się z nami zamienić miejscami, bo mamy bliżej do kontaktu, a on chciałby laptop podładować. Gdy stwierdzamy, że za 40 minut ktoś tu usiądzie, bo jest rezerwacja, to mówi, że nie będzie się ruszał ze swojego miejsca, bo mu się nie opłaca, sugerując, że on sam posiedzi dużo dłużej pochłaniając się lekturze książki. Słowacy zresztą tacy są, podobnie jak Czesi, lubią przesiadywać w restauracjach czy kawiarniach. I dobrze! Co ciekawe w kościele też mnóstwo osób. Do auta docieramy późnym wieczorem. Po zmroku te małe wioski są jeszcze bardziej urokliwe. Słuchamy "jedynki" na długich, podsumowanie aukcji charytatywnej, Święta idą. Tak jadąc rozprawialiśmy o tej Bratysławie. Nie porywa, jest stolicą i tyle. Swoimi budowlami mogłaby być równocześnie dzielnicą czeskiej Pragi, która jednak jest o wiele większa i ładniejsza.