Rycerka Dolna - Hala Rycerzowa

weekend był kiepski, beznadziejnie kiepski i ciężki do przetrwania. Środa, 15.08, święto. Jest pogoda, trzeba jechać. W miejsce, gdzie czujemy się najlepiej, miejsce kultowe i to "nasze", Wielka Rycerzowa, poczuć klimat bacówki. Jakoś inaczej, nie z Soblówki, bo tam za chwilę będziemy, jak będzie to białe. Padło na Rycerkę Dolną. Wchodzimy na Młodą Horę, oj wieki temu byliśmy tu. Malutka osada, żyje swoim życiem. Idziemy wolno, bo to spacer. Dziś nie o rekordy chodzi, a o bycie razem i przewietrzenie naszych głów. Siadamy na zwalonym drzewie, posiłek, patrzymy na przełęcz. Później godzina wspaniałym kawałkiem na Małą Rycerzową... to wyjście z lasu i bum! Jesteśmy. Babia w chmurach i deszczu, Tatr nie widać, słychać dzwonki - z Wielkiej Rycerzowej schodzą owce. Jest i Bendoszka i Przegibek. Kiedy byliśmy tu nie zimą? Już nawet nie pamiętam. Wtedy zgubiłem dekielek obiektywu. I proszę, tym razem jest tak samo, także mi gdzieś spadł, oryginalny Sigmy. Trudno. Żeby było śmieszniej, wtedy i teraz ten sam rozmiar, 52mm. Zamówiłem od razu na allegro 2 szt. Podchodzimy na Wielką Rycerzową. Tam rozkładamy nasze graty i drzemka. Oj, bardzo potrzebna. Pani czyta książkę, ja zapadam w sen... Słyszę w nim głos - "a jakby w tej robocie tak spróbować? warto...". Obudziłem się, trawiłem trochę ten głos. Tak jak na Raczy, tak i tu - zaszła zmiana. Głos zachęcający do podjęcia próby, będzie warto. Tak też zrobię. Uzbrojony w nową energię schodzimy do bacówki. Kto był, to wie - jest klimat. Sporo ludu na zewnątrz, my do środka. Racuchy... dobre! Zamawiam je zimą, musowo. Na dziko schodzimy do auta z niebieskiego szlaku. Dobry i potrzebny spacer. Powrót w miejsce to jedno z ulubionych, wyjątkowych, by usłyszeć głos... wystarczy się wyciszyć i nastawić ucha. Tak miało być. Powoli powoli wraca normalność, ale nic nie będzie już takie, jak przed tygodniem.