Wielka Fatra - dzień 2 - Lučenec

Wieczór minął miło na lekturze obowiązkowych pozycji i obczajaniu miejsca urlopowego. Niedziela zapowiadała się pochmurna, taka tez była. Rzut oka na mapę i padło na kozią górę - Lučenec. A co tam, parę godzin marszu, raptem 1000m, damy rade, mimo że trudny wczorajszego przemarszu było czuć. Góry zamglone, zatem powyżej 1000 nie ma co się wybierać, nic nie będzie widać. Początek trasy jest beznadziejny. Błota pełno, wycinka drzew w pełni, ostatnie deszcze jeszcze spotęgowały efekt. Ciężko się idzie, brzydko, niestety taki widok jest coraz częstszy. Raz po raz spomiędzy krzaków przemykają sarny, jelenie, widać też je na okolicznych polanach. Dobrze, że przynajmniej są takie atrakcje pośród tego błota i zniszczonych szlaków. Ładnie zaczyna się robić na jakichś 800m, mgła też daje się we znaki. Jest magicznie. Jak to na Fatrze. Sam szczyt, nic specjalnego, widoków żadnych, zalesiony. Ale jest magia. Chwilę siedzimy na szczycie, z drugiej strony dołącza do nas grupka Słowaków, kurtuazyjna wymiana zdań, o dziwo się w miarę rozumiemy. Po chwili wyciągają flaszkę i się delektują, kulturalnie, po kilka kielichów na wzmocnienie. Jeden z nich z flachą i szkłem podchodzi do nas, chce nas poczęstować - jak miło! ale my nie pijemy, mówię, że autem do domu wracamy. No ale chyba we dwójkę nie kierujecie ? odpowiada z uśmiechem na ustach, podziękowaliśmy i poszliśmy w stronę auta. Tak w skrócie mogę opisać ten dzień. Cały weekend uważam za udany, Blatnica jest świetnym punktem wypadowym i wraca na poczekalnię do evernote`a, bardzo kreatywny obszar czy to rowerem, czy na piesze wędrówki, jest gdzie chodzić i naprawdę można się solidnie pomęczyć z podejściami. Nawet ten Lučenec potrafi nieco zmęczyć. Zdjęcia... cóż, szału nie ma, światełko też było takie sobie. Ale przynajmniej są jakieś wspomnienia.