Beskid Niski - dzień 4 - resztkami sił

Rano budzi słońce, śpię długo, po 9 godzin, ale z przerwami, nie moje łóżko. Nie wiem czemu, ale dziko sie uśmiecham, jak w pokojach są 2 osobne łóżka, pewnie dlatego, ze "w domu tego nie mam". Nic nie pobije wielkiego łoża w Lubiechowej. Genialny lokal. Co robimy? Plan dnia. Meteo.pl i wiadomo, że trzeba wycisnąć z dnia maksimum. Nogi wchodzą mi do.... wszystko boli. Ale co zrobić, nie przyjechaliśmy tu zwiedzać okolic autem, a znam takich co tak robią. Plecak, picie, jedzenie, szybkie zakupy w delikatesach premium - jak na to miejsce, to naprawdę premium. Jedziemy, Lipowiec. Byliśmy tam rok temu, mogę i chcę co roku. Stajemy przy dawnym PGR i w drogę. Najpierw do granicy - pełzam. Nie ma nikogo. Mijamy resztki wsi Czeremcha. Lubię takie miejsca, przypominają mi Sianki i mnóstwo innych podobnych wiosek. Granica, przerwa. Stad ruszamy czerwonym szlakiem wzdłuż granicy przez Klin. Na początku nie ma nic. Szlak gdzieś zaginął, idziemy przed siebie po słupkach granicznych. Do samej Kiczery ciągnie się monotonny las, mnóstwo przewróconych drzew, gdzieniegdzie błoto. Walczę ze swoimi słabościami, wszystko boli. Głód doskwiera, przerwa, kanapki, wafelki, woda, idziemy dalej. Dzięcioł czarny, piękny, pamiętamy z Białowieży. Polska naprawdę jest piękna, tylko trzeba ruszyć tyłek i mózg. Pozdrawiam galerianych spacerowiczów. Docieramy już padnięci do Kiczery, nie idziemy na dziko. Kosztuje to zbyt dużo czasu, a to kosztuje siły. Wracamy po bożemu niebieskim. Słaby ten kawałek, najsłabszy na tym mini urlopie. Schodząc na polane zastaje nas deszcz, jak tu przejść rzeczkę, poziom do pasa. Nie mam siły się rozbierać, a mam dziś nowe spodnie z Columbii. Pani znalazła wąski kawałek rzeki, dzięki bobrom mamy po czym iść. Znowu wybiło 20km. Padam w domku, obiad, czytelnia. Erpowy wieczorek. Co to znaczy - niebawem. Zobaczyłem karty piłkarzy z autografami, gdzieś to już widziałem, ale teraz mi się bardziej spodobało. Wieczorem flaszka soku z aronii i mecz.