Podlasie - dzień 13 - Knyszyn

Czyli północny-wschód puszczy. Po wczorajszej jeździe jestem zmęczony, tak ogólnie wydrenowany. Ale jak tu siedzieć, jak bezchmurne niebo nad nami. Jedziemy kawałek 8- mką na północ, to droga już nawet nie piratów, ale samobójców drogowych. Tiry kompletnie ignorują jakiekolwiek przepisy, czy ograniczenia prędkości, czy podwójna ciągła, nie działa. Parkujemy przy tej drodze i na rower. Celem jest Knyszyn. Ciężko się kręci, ciężko się siedzi. Las jak to las, ładny jest, dziki też, ale zwierzyny dziś nie zobaczyliśmy. Widzę wiele ciekawych kadrów, ale nie chce mi się włączyć aparatu i wymierzyć. To oznaka zmęczenia, a szkoda, bo byłyby świetne zdjęcia. Jeden kadr utknął mi głęboko w pamięci. Wyjeżdżamy z rezerwatu Kulikówka - nawiasem mówiąc, nie warto - dojeżdżamy do drogi numer 65, również rozjeżdżanej przez tiry, akurat była pusta w obie strony, ale nie przekroczyłem jej, bo stanąłem jak wryty. Widzę przydrożny krzyż, oznaczający, że ktoś tam zginął, las po jednej i drugiej stronie drogi. Mężczyzna podjeżdża do tego krzyża na rowerze, zostawia go na poboczu, coś tam porządkuje dookoła niego, wykonuje znak krzyża i pogrąża się w modlitwie. Stałem i patrzyłem, współczułem. Nie potrafiłem włączyć aparatu i zrobić tego zdjęcia. Po prostu nie potrafiłem, nie żałuję tego.

Knyszyn, nic ciekawego. Podjeżdżamy na ryneczek, Pani jak zwykle szuka punktu informacyjnego, znajduje go w Urzędzie Gminy, no to wbijamy. Za bardzo nie wiem po co, bo jutro opuszczamy Puszczę, ale wbijamy. Wchodzę i już mam dreszcze, typowy Urząd, a ja się w tych klimatach źle odnajduję. Znaleźliśmy odpowiedni pokój, puk puk i już jesteśmy w środku. W pokoju o wymiarach jakieś 3 na 5 gniotą się 3 osoby, w tym jeszcze szafy. Jedna z Pań bardziej się do nas uśmiecha, aha, to pani "informator turystyczny". Ja w takich sytuacjach odgrywam rolę Columbo, czyli udaję, że nic nie wiem. Pytamy o trasy rowerowe. Pani mówi, że tak, w Knyszynie mamy jedną główna trasę rowerową, Królowej Bony, żółtą.
- niebieską - szorstko odpowiadam
Urzędniczka wpada w lekkie zakłopotanie, ale nie daje za wygraną, coś tam grzebie w komputerze, po czym stwierdza, że pójdzie po kierownika. Chyba stwierdziła, że za wysokie progi. Za chwilę w tym ciasnym pokoiku zjawia się ów kierownik, niestety nie pamiętam czego, zdaje się rozwoju turystyki i zaprasza nas jednak do swojego gabinetu. Pokój tych samych rozmiarów co poprzedni, ale siedzi sam. Pokazuje mapę Knyszyna, to sobie trochę pogawędziliśmy. Do samochodu wracamy północną stroną Puszczy, wyszukując znaków trasy rowerowej na próżno. Mapa, GPS i ruch słońca, na tym bazujemy. Taki to był dzień, ostatni rowerowy w tym rejonie. Dobiega półmetek naszego urlopu, nie dobrze, czas leci, ale przed nami kolejny punkt - Białowieża.