NZ II - dzień 25 - Christchurch, czyli bardzo smutne miasto

Ostatnia noc w Methven (dla nas to będzie Met-heaven) minęła źle, czyżby to rasie fieber już? Ale dziś ostatni pełny dzień, a my musimy opuszczać nasze miasteczko, jest małe i piękne. Pożegnanie z panią właściciel, która była dla nas bardzo miła, tankowanie i w drogę do cywilizacji. Na stacji płacę, w radiu grają U2 with or without you. Oj ciężko będzie się rozstać. Dziś, gdy pisze ten post, minęło już 4 miesiące od tamtej chwili, nadal żywo mam ją w pamięci. Im bliżej Christchurch, tym więcej aut na drodze, coś, czego od miesiąca nie doświadczaliśmy. Wspominam mój pierwszy powrót z Bieszczad wiele lat temu, gdzie wiele dni spędziliśmy z dała od ludzi. Jak wsiadłem po powrocie do autobusu komunikacji miejskiej w moim mieście, to nie wiedziałem co się ze mną dzieje. Odwykłem. Dziś mamy to samo, nagle pełno pojazdów mechanicznych. Około południa docieramy do Christchurch. Postanowiliśmy zwiedzić miasto. Szukamy parkingu, jakiegoś piętrowego, nic z tego. Co robimy ? Podjeżdżamy pod market, można tam parkować 2 godziny, idziemy do sklepu, kupujemy coś do picia. Pani w kasie sugeruje, aby po 2 godzinach przestawić auto gdzie indziej i dalej można robić zakupy. My idziemy na miasto. Zaskoczenie. Nie takiego miasta spodziewaliśmy się. Sporo czytaliśmy, ale nie wiedzieliśmy, że to miasto jeden ogromny plac budowy. Gdzie nie spojrzeć, tam betoniarki, robotnicy, dźwigi. Miasto po 5 latach od trzęsienia ziemi wciąż powstaje z gruzów. Mozolnie. Ale jaki musiał być ogrom zniszczeń? I tak ulica za ulicą. Non stop budowy. Przytłaczające są puste budynki, wieżowce, opustoszałe biura. Tam toczyło się życie, robiło się biznesy. Dziś straszą pustkami, wiele z nich opiera się o metalowe podpory. Grożą zawaleniem. Re-start, miejsce z kontenerami, tam było centrum handlowe, dziś buduje się nowe, ale nazwa budzi nadzieje. Cathedral Square. Smutny widok rozpadającej się katedry. Nic się z nią nie dzieje. Ludzie podchodzą pod płot, patrzą. Modlą się. A teren zarasta. Musi poczekać na swoją kolej. W gazetach wiele się pisze o tym, by ludzie wrócili do tego miasta, by biznes i inwestycje wróciły. A co, gdy trzęsienie znowu uderzy? Zawsze istnieje takie ryzyko. To bardzo smutne miasto. Ale jest nadzieja. Najpiękniejsza cześć miasta - to zdecydowanie Hagley Park i ogrody botaniczne. Przypominają nieco Queenstown Garden. Drzewa z rożnych stron świata, dopieszczone rośliny i trawniki, mnóstwo ludzi odpoczywa wśród zieleni. Jest pięknie. Pogoda dopisuje. Kawa zaliczona. Lunch też. Jedziemy do New Brighton, wschodniej dzielnicy, gdzie mamy ostatni nocleg. Tu zaczynaliśmy naszą podróż, tu ją zakończymy. Pewne wygodne miejsce. Choć sama dzielnica wygląda kiepsko, po zmroku lepiej nie wychodzić na dwór. Jutro z rana oddajemy samochód i czekamy na odlot. To był nieprawdopodobny urlop, genialna ekspedycja. Idąc po plaży stwierdzamy, że miesiąc temu nie mieliśmy pojęcia co nas czeka i jak Wiele zdobyliśmy wiedzy i doświadczenia. Ale na podsumowanie jeszcze przyjdzie czas.