NZ II - dzień 21 - z Arthurs Pass do Methven

Prognoza pogody rano rozwiała wszelkie wątpliwości, jedziemy na wschód, do pogody, zostawiając West Coast na inną wyprawę. Do odlotu zostało kilka dni. Nie chcemy powtórzyć błędu z Tasmanii, gdzie deszcz nas wygonił ze środka wyspy i kilka dni przed odlotem byliśmy w okolicy lotniska. O nie. Uczymy się na naszych błędach. Trzymamy się jak najdalej Christchurch, wybór padł na Methven, w pobliżu Hakatere Conservation Park, gdzie znajdują się bardzo ciekawe miejsca no i jezioro Heron, które wpadło mi w oko podczas przygotowań. Ale do tego dojdziemy. Z dwóch źródeł usłyszałem, że przejazd Arthurs Pass należy do wyjątkowych doświadczeń. Pierwsza osobą była Szwedka, która poznaliśmy w Orita, wypożyczyła ona motor na 2 dni tylko po to, by z Christchurch przejechać na przełęcz i z powrotem. Drugą osoba był Belg, który większość swojego pobytu spędził w regionie Otago (na południu wyspy południowej) ale mimo to zdecydował się przejechać przełęcz. No więc wszystko przed nami. W Orita pada rano, na przełęczy również, ale później jest już tylko lepiej. I faktycznie, magia trasy 73 zaczęła działać już na moście na rzece Waimakariri. Poszedłem na wąski most robić zdjęcia, po czym wielki bus swoim trąbieniem mnie z niego wyrzucił. Widoki powalają. Mówię do siebie - to jest Nowa Zelandia, którą kocham. Tak, góry, woda, kwiaty, ten zapach! Po drodze Castle Hill. Zatrzymujemy się w dwóch punktach, by zobaczyć te niebywałe głazy porozrzucane po okolicy, dookoła których pasą się owce i krowy. Przy drugim przystanku postanawiamy się nieco zatrzymać, posiedzieć, poczytać książki i popatrzeć na góry. Docieramy do Methven, malutkiej wioski, ale jakże malowniczej. Mam wrażenie, ze mieszkają tu osoby bogate lub bardzo bogate, widać to po ogromie ich rancz, domów i okolicy. Podjeżdżamy pod lodge, który upatrzyliśmy na Booking.com, Pani poziom odpowiada, więc wczekowujemy się. Koniecznie chcemy uniknąć słabego poziomu lokalu, tu spędzimy 4 noce. Następnie idziemy "na miasto". To raptem kilka uliczek. Cisza, spokój, przestrzeń. Jest wszystko, puby, restauracje, market, sklep z pierdołkami no i budki z darmowym internetem Sparka, Robimy obiad. Właścicielka zagaduje mnie, pyta o uchodźców. Zaskakuje mnie to pytanie, ale ciągnę dyskusję. Dowiaduje się, że Kiwi nie są z faktu przyjęcia uchodźców zadowoleni, ich rząd zadeklarował się przyjąć 700 osób rocznie. Wieczorem ulewa, łykam książki. Dziś skończyłem książkę Manna "Rock mann".