NZ II - dzień 22 - Mt Sunday

Kozia górka, tak je nazywam, małe górki, wzniesienia, na które niektórzy nawet nie zwracają uwagi. Ale żeby każda kozia górka tak wyglądała, jak Mt Sunday w Hakatere Conservation Park. Tu kręcono też Lord of the rings. Wejście zajmuje raptem 30 minut, dużo dłużej i trudniej jest dojechać pod nią, od wioski Hakatere jakieś 15 km szutrową droga. Cały ten park, to jedna wielka perełka, czytałem o niej przygotowując się na wyprawę, jednak nie przypuszczałem, że jest tak pięknie, bo jest. Widziałem już tu sporo, ale wciąż potrafi jeszcze coś mnie zachwycić. Obraz wart jest tysiąca słów. Później jezioro Clearwater no i to, o czym marzyłem od czasu panowania, jezioro Heron. Aby do niego dojechać, trzeba wrócić szutrową droga do Hakatere i kolejne 16 km w inną stronę, też szutrem. Nerwowo spoglądamy na wskaźnik paliwa, Pani uspokaja. Jest jezioro, jest pięknie, obok niego Góra Sugarloaf, a w tyle Mt Catherine. Marzyłem, aby tam wejść, ale planować można. Niemal cała Nowa Zelandia wzdłuż dróg pokryta jest prymitywnymi płotkami z drutu i drewnianych sztachetek, które komunikują światu, że jest to teren prywatny. Oczywiście, uparty Polak przeskoczy przez płot i pójdzie dalej, ale ja taki nie jestem. Szanuję własność prywatną. Piękne miejsce. Wracamy. Lampka kontrolki paliwa się zaświeciła. Ani zasięgu, ani ludzi. Paliwa brakuje, a do domu mamy jakieś 70 km. Myśleć pozytywnie. We wiosce Mt Sommers mam internet w telefonie, najbliższa stacja jest za 15km, a my już na oparach jedziemy. Pytamy napotkanego kiwi o stację, nie może nam pomoc. Ufam Google, skoro pisze, że stacja Caltex jest całodobowa, to tak musi być. Opary oparami, rzutem na taśmę dojeżdżamy pod stację, zamknięta. Ale moment, jest budka z napisem Card fuel, uff... Wrzuca się tam kartę kredytową, wstukuję co potrzeba, opłata się pobiera i można tankować. Uratowani. Później skoro mamy Mikołaja, to stek, genialna restauracja Mt Hutt Lodge Restaurant. Dość pisania, teraz czas na zdjęcia.