Noc była ciekawa, jak to pierwsza noc po tak długim locie. Wstajesz o 3 gotowy do wymarszu. Bardzo spodobał mi się dom, w którym mieszkamy, taki anglikański, stylowy. O 8.30 po śniadaniu wyjeżdżamy na północ, a dokładnie do Waikari. Tam znajdują się malowidła skalne Maorysów. Nie pisze o tym żaden znany mi przewodnik. Wyczytałem to na jednej ze stron podróżników i postanowiliśmy tam podjechać. Pogoda beznadziejna, pada. Weszliśmy do pierwszego z brzegu sklepiku, kilka chwil i już wiedzieliśmy gdzieś iść. Co ciekawe w samej wiosce nie ma słowa o tym miejscu, mimo że są tablice z informacjami jak tam można spędzać czas. Lokalni wiedza, ale nie zawsze powiedzą. Idzie się tam wąską ścieżką prowadzącą z głównej drogi, idzie się terenami prywatnymi. 45 minut w jedną stronę, trzeba przejść niewielką górkę, na szczycie której widać roztaczające się skały i pastwiska. Ani jednej żywej duszy, ty i barany. Malowidła robią wrażenie, fanem tego typu rzeczy nie jestem, jednak warto było podjechać. Czas i pogoda robią swoje, widać, że część z malowideł straciło już swoje pierwotny urok.
Po powrocie do auta jedziemy na północ do Kaikoura. Tuż przed miastem stajemy rozprostować kości, idziemy po skalistym wybrzeżu i po raz pierwszy stykamy się z foką, leży i śpi. Kaikoura - małe miasteczko, które od pierwszego kontaktu nam się podoba, wszystko w nim jest - knajpy, punkt informacyjny dobrze wyposażony, noclegownie, hotele, itp. My zarezerwowaliśmy tu 2 noclegi już w Polsce, nie mamy jeszcze karty sim, przez co jeździmy po wiosce bez gps, co trochę czasu zajmuje. Nie ma tu reklam, znaków, albo wiesz gdzie co jest, albo pytasz, ewentualnie gps. Nasz pokój jest w czymś w rodzaju hostelu. Pokój przypada nam do bardzo gustu, wspólna kuchnia i łazienka. Długo nie siedzimy, idziemy na trasę - Kaikoura Peninsula Walkway. 3 godziny. Idzie się najpierw szosą do parkingu, a później po krótkiej wspinaczce już wzgórzem, skąd roztacza się genialny widok. Niestety ciężkie chmury zasłaniają nam góry, szkoda, ale ocean z fokami też ładny. Kaikoura ponad 100 lat temu słynęła z połowów wielorybów, do dziś urządzane są wypady celem obejrzenia tych wielkich ssaków. Dziś już się na nie nie poluje. Pada, wieje, jest brzydko w tak ładnym miejscu. Ta trasa to jedna z naszych koronnych tras podczas tej wyprawy i tym bardziej się cieszę, że udało się ją przejść. Ludzi sporo, myślałem nauczony doświadczeniem, że sezon zaczyna się z początkiem grudnia, jednak turyści, głównie azjatyccy, są już nieco wcześniej.
Po trasie jedziemy do New World, takie tutejsze Tesco. Czekolada cadberry, chai latte - w dużych ilościach lądują w koszyku, to leci z nami do domu. Na wędlinach widzę pokrojona szynkę z napisem "polskie kiełbaski", pani sprzedawca, mówi ze to tylko napis. Niemniej jagnięcina i wołowina są tu nie do pobicia. Wracamy do naszego pokoju, robimy obiad. W dużym holu znajduje się 10 osób, co mnie przeraża, to widok tych osób i kompletna cisza. Każdy z telefonem w ręku, zagłębiony w swoim świecie. Ludzie z rożnych stron świata, nikt ze sobą nie rozmawia. Takie czasy , tacy ludzie. Smutne to. Jemy i zmykamy też do swojego świata, a takim na razie jest nasz pokój. Pogoda na jutro - ciepło i słońce. Idziemy na Mt Fyffe, pierwszy szczyt podczas tej wyprawy. Niepokoi mnie pogoda długoterminowa, niektóre prognozy zapowiadają 2 tygodnie deszczu. Zobaczymy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz