Dziś wg planu tylko 6 godzin, rano po wodę do strumyka - nadal płynie. Strach pomyśleć, co by było, gdyby przestał. Śniadanie i ruszamy. Nie ma czasu na mycie zębów. Wspinamy się wolno, ale do celu. Ponad 2000m n. p.m. Jest ciężko, nie ma co ukrywać. Ani przez moment nie ma płaskiego kawałka. Od ok. 1800 m są skały, góra - dół, non stop. Jednak coś za coś, zaczynają się sensowne widoki. Góry Korsyki o tej porze roku są stosunkowo puste. Zapach leszczyny - intensywny, dodaje kolorytu i podtrzymuje dobry nastrój. Zapach... Tego również szukam w naszych wyprawach, był specyficzny w Nowej Zelandii, inaczej pachnie Tasmania. Korsyka kojarzyć mi się będzie właśnie z leszczyną. W pewnym momencie pojawia się mgła. Koniec trasy to 700 metrów stromego i monotonnego zejścia. Nie 6 godzin, a 8 szliśmy. Docieramy do chaty Carozzu.
Jest to najtrudniejszy szlak, jakim do tej pory szedłem. Naprawdę. Może z braku snu, może z powodu ciężkiego plecaka. Minęliśmy tylko 1 źródło na szlaku, mnóstwo wyschniętych koryt. Oszczędzaliśmy wodę. Mamy 1,5 litra mineralnej jeszcze z Polski i 1 litr ze źródła z ulepszaczem (isostar). Schronisko Carozzu jest podobne do poprzedniego, jest gaz, materace, są za to osobne ubikacje i 2 umywalki z zimną wodą w kranie. Noc... będzie ciężko.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz