Rudy Raciborskie - rowerem

niedziela, 8.06. Upalna niedziela, wyspaliśmy się po długim i trudnym tygodniu. 8.00 meldujemy się na dworcu, 8.30 ma przyjechać pociąg, który zawiezie nas i nasze maszyny do Kędzierzyna Koźla. Przyjeżdża opóźniony i stoi, stoi, stoi na peronie, nie chce się ruszyć. Mamy godzinę opóźnienia. Co gorsza, w pociągu znajdują się ludzie, którzy chyba po raz pierwszy w życiu się w nim znaleźli - łażą tam i z powrotem, szukają czegoś, szukają swojego miejsca, marudzą, przeciskają się, można zwariować. Na rowery wsiadamy o 10.30, słońce jest wysoko i praży. Wbijamy się w Rudy Raciborskie, moje ulubione lasy na rower. Jedziemy przecinkami przed siebie, najpierw do wioski Rudziniec. Nie tylko lasy są ładne, zadbane, ale też i wioska. Wlewamy w siebie litry wody, każdy wodopój, czyli sklepik Odido lub coś w ten deseń, to picie i jeszcze raz picie. Po Rudzińcu, jedziemy szlakami do wioski Łącza. Miód na moje serce. Piękne wioski. I tu zaczyna się najładniejszy kawałek na południowy zachód do Starej Kuźni, są szlaki. Upalnie, malowniczo, nogi same kręcą, o dziwo nie ma kleszczy, a trawa wysoka. Nie ma nikogo, tylko my i las. Stara Kuźnia pogrążona w letargu, wczesne popołudnie, gorąc. Kotlarnia - czynny sklepik. Lokalsi już opanowali lokal, też uzupełniają płyny, tyle, że z procentami. W Kotlarni przejeżdżamy przez kopalnię i jedziemy na południe w kierunku Rud. Inny krajobraz, bardziej eksponowane tereny, szersze przecinki, mniej dziko, łatwiej się jeździ. Ten teren poprzecinany jest szeroką asfaltową trasą rowerową, pojawiają się pierwsi ludzie. Po 5 godzinach kręcenia docieramy do Rud. Tu już masy ludzi, ale i tak w Pszczynie jest więcej, więc źle nie ma. Siedzimy na ławce, nagle podchodzi pan po 50-tce i prosto z mostu:
- to 26 czy 28 ?
- what the f**k ? - myślę sobie
- o co chodzi ? - pytam w końcu grzecznie, choć przychodzi mi to z nieukrywaną trudnością, w nogach jakieś 80km, z nieba leje się żar, ale koleś z rebusikami do mnie
- no 26 czy 28 ? powtarza uparcie
nie chce mi się już drugi raz pytać, w końcu dodaje, że chodzi mu o rozmiar naszych kół. Świetnie, w życiu bym na to nie wpadł. Mówię, że 29 i innych bym już nie kupił. Odpowiedź go zadowoliła. Jeszcze jak odjeżdżaliśmy mijałem się z nim i coś mówił o 29-tkach. Są niezłe, co tu dużo gadać. Teraz asfalt przez Pilchowice do Gliwic, ładne tereny. Jakieś 4 km przed rynkiem w Gliwicach pytam na światłach starszą Panią, którędy do rynku.
- ale jakiego ? - f**k, kolejny rebusik - myślę sobie, po chwili dodaje - mamy tu wiele rynków.
Hm... nie wiedziałem o tym, ale jestem już zmęczony, w końcu dostaję odpowiedź, która mnie satysfakcjonuje. Zmęczeni docieramy do rynku, restauracja Kasza Nasza, całkiem smacznie, wrócimy tu na pewno no i jak to zwykle bywa - Kafo, tym razem małe frappe - poezja. Ale to nie koniec przygód, czeka nas pełna wrażeń podróż kolejami. Pociąg ma odjechać o 19.51, kupuję bilet, nagle pojawia się informacja o opóźnieniu, najpierw 15 minut, później 20. W sumie podróż zajmuje nam 1,5 godziny, dramat i never again!!! Prędzej kupię samochód z uchwytem na rowery, niż pojadę w kierunku Gliwic pociągiem. Pod domem zegar wybija 22.00 a licznik 107 km. Na dziś dziękuję, mam dość. Było pięknie, pozostaje cudowna satysfakcja, że dzień - jeden z najdłuższych w roku - wyciśnięty został jak cytryna. I oto chodzi.