ostatni dzień w Bieszczadach, najdłuższa trasa, pogoda ma być, więc idziemy. Chcielibyśmy przejść całe pasmo graniczne, od Kremenaros dalej na zachód, dziś kontynuujemy eksplorację. Już po 7 jesteśmy w Wetlinie, mały sklepik, kupujemy świeże drożdżówki i ruszamy w drogę zielony szlakiem. Dochodzimy do budki poboru opłat. Pani widząc nas z daleka, wyskoczyła z domu i biegła ile sił w nogach abyśmy czasem nie weszli nie uiszczając haraczu. W drewnianej budce na noc zamknięty był wilczur, gdyby go wypuściła, nie pisałbym już pewnie bloga. Piesek pogryzł z rozpaczy/wściekłości część drewnianego okna. Na Jawornik idzie się stromo, bardzo stromo. Jestem tu drugi raz (pierwszym razem schodziłem i wody nam brakło już na Rabiej Skale, więc byłem w kiepskiej formie), dziś ostre rozpoczęcie dnia. Po 1,5 godziny dochodzimy do szczytu, kolejne 2 godziny spędzamy spacerując bukowy lasem przez Paportną (dziwna nazwa, myślałem, że nazywa się Paprotna od paproci) i wspinając się na Rabią Skałę. Uroczy kawałek, który przemierzamy samotnie. Na szczycie spotykamy 4 osoby, pogoda się psuje, chmury z zachodu. Idziemy wzdłuż granicy. Słowackie Bieszczady kuszą, bardzo gęste i malownicze, jednak jak się spojrzy na mapę, niewiele tam szlaków, a i wioski mogą być nieprzyjemne dla turysty, postanawiamy to kiedyś sprawdzić. Idąc po lewej mamy wioskę Ruskie. Krajobraz się zmienia, momentami kroczymy niczym przez stary pradawny opustoszały ogród, stare walące się drzewa, cisza, nawet dzikich zwierząt nie ma. Po 3 godzinach dochodzimy do Okrąglika. Tu zaczyna padać. Pani wyciąga pelerynę, siedzimy pod nią i czekamy aż przejdzie. Sam szczyt nie jest zbyt ciekawy, trzeba do niego kawałek podejść od skrzyżowania szlaków, gdzie czerwonym szlakiem dojdziemy do wioski Smerek. Na Okrągliku już jest trochę ludzi, nie ma się co dziwić, długi weekend w pełni, z Cisnej można tu dojść. Jak sporo ludzi, nic tu po nas. Niczym wilki uciekamy w miejsca ustronne. Kolejne przystanek na szczycie Fereczata, Pani filmuje, a ja pokazuję, że znajdujemy się w nieciekawymi miejscu i w złym czasie - po lewej chmura z deszczem, po prawej, czyli od zachodu, idzie burza i właśnie grzmi, więc nie ma co dłużej siedzieć. Jednak ten szczyt wydaje mi się jest najbardziej widokowym z tych wszystkich, które dziś zwiedzamy. Wprawne oko dostrzeże Tarnicę, Rawki, później widać Połoniny i wiele mniejszych szczytów patrząc na zachód. Ładne miejsce. Grzmi, więc uciekamy. Po 8 godzinach schodzimy do Smereka, oj zmęczeni jesteśmy, ale bardzo zadowoleni, wykonaliśmy nasz plan w 100%. W domu, w Wołosate pakowanie, jutro wyjazd i pożegnanie.
Było cudownie, jak zwykle. To nasze miejsce w Polsce. Czy wrócimy w Bieszczady ? Oczywiście. Wracając spisałem kilka ciekawych miejsc na nocleg w Cisnej. Czy wrócimy do Wołosatego ? Mowa! Jednak coraz trudniej o jakiś nowy szlak, przeszliśmy już w okolicy praktycznie wszystko co się dało. Park Narodowy, więc na przełaj nie chodzimy. Jednak wracać trzeba w miejsca, które się kocha. Zamarzyło mi się pojechać tu, do Wołosatego, gdzieś na miesiąc, rzucić to wszystko, zaszyć się, odciąć od świata i zjednoczyć się z naturą. Taki jest plan i głęboko jestem przekonany, że kiedyś go zrealizujemy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz