Dookoła Tasmanii - dzień 9 - 28.11 - Kelly Basin - las deszczowy

Położyliśmy się spać ok. 21.30. Padało, coraz więcej i więcej. Bez przerwy. Jakby ktoś odkręcił kurek z wodą na kilka godzin. Ok. 2.00 wstałem i wyjrzałem przez okno. Tam gdzie wieczorem była droga, teraz płynęła rzeka. Nie widziałem na oczy czegoś takiego. Rano wszystko wróciło do normy. Po śniadaniu zebraliśmy się i pojechaliśmy 35km na południe by przejść trasę Kelly Basin aż do Macquarie Harbour. Nie wiedziałem do końca co nas czeka, pierwsze prawdziwe spotkanie z lasem deszczowym. Przyznaję, nie rozpoznałem dobrze trasy i map, które miałem. W pewnym momencie musieliśmy zatrzymać samochód, gdyż dalsza droga przeznaczona była dla samochodów z napędem na  4 koła. Idziemy zatem pieszo. Gęsto, ciemno, dziko, wilgotno no i pusto. Nie ma turystów, tylko my dwoje pozytywnych wariatów, którzy są głodni przygód. Po godzinie szybkiego marszu dotarliśmy do faktycznego początku trasy - do Bird River Bridge. Stąd kolejne 5km do Kelly Basin i East Pillinger. To co do tej pory było, okazało się pestką. Prawdziwa przygoda dopiero przed nami. Ścieżka robi się gwałtownie węższa, momentami jej nie widać, przyroda najwyraźniej nie chce tu człowieka. Idę pierwszy, co kilka sekund muszę z twarzy usuwać jakieś pajęczyny, z drzew spada coś podobnego do malutkich pijawek i zaraz po pierwszym kontakcie ze skórą to coś próbuje ssać. Trudno się tego pozbyć. Idziemy i idziemy, od czasu do czasu zerkam na prowizoryczną mapę, oddaliliśmy się od rzeki, zaczęło padać, nawet się nie zawahaliśmy, prujemy do przodu, nóż mam na wysokości klatki piersiowej, pełna gotowość, aby bronić się przed atakiem zwierzęcia. To uczucie tam wtedy było nie do opisania. Kiedy tak szliśmy, moja Pani mówi do mnie, że czuje się szczęśliwa. Mowę mi odjęło. Co ja mam powiedzieć ? Szczęściarz jestem. Jest naprawdę cudownie. Oboje mokrzy, zmęczeni, w środku tasmańskiego lasu deszczowego. Jednak wody nie widać. Świadomi drogi powrotnej i związanych z tym trudów z bólem decydujemy się na powrót. Szacujemy, że jesteśmy jakieś 20-30 minut od mety. Jednak trzeba przedzierać się przez kępy liści, traw, paproci i innych roślin. Trudna droga, a przed nami druga połowa urlopu, nie możemy ryzykować. Genialne miejsce, jedno z najpiękniejszych i najdzikszych w jakich byłem. Wracamy. Pada coraz mocniej. Spędziliśmy ponad 5 godzin w lesie deszczowym. Uważam, że trasa "Kelly Basin" to absolutny "must" i musi się znaleźć na każdej liście typu "co zobaczyć na Tasmanii". Mimo że jest niedosyt i niesmak, było świetnie. Niesamowita przygoda i nowe doświadczenie. Istotna uwaga - po powrocie do samochodu sprawdź, nie "czy", ale ile masz na sobie intruzów i je usuń z ciała.