To był dziwny dzień. Spałem znowu źle, ostatnia noc w Weldborough, uroczym, klimatycznym, starym hoteliku we wiosce liczącej może 50 osób. Wyjeżdżamy ok. 8.30 z bólem serca. Mimo że to nie góry Tasmanii, o których tyle tu pisałem, urzekło mnie to miejsce. Wpisałem się do księgi gości z datą 5/12/2013. Jedziemy do St. Helens oddalone o jakieś 45km. Mamy jeden cel - Bay of fires, ponoć jedną z najpiękniejszych plaż na ziemi. Jest upał, chyba jest najcieplej od momentu naszego przycumowania na wyspę. Pierwsze wrażenie - wow! Niesamowite. Pierwszy raz widzę morze o takim kolorze na oczy.Fakt, w Nowej Zelandii taki kolor mają wszystkie rzeki. Ale ja fanem wody nie jestem. Czerwone kamienie, biały piasek, turkusowa woda. Idziemy i idziemy. TO robi wrażenie. Spędzamy tam jakieś 2- 3 godziny, nie mając pojęcia jak to słońce potrafi opalić, a raczej spalić. Przejście całej plaży ogni tam i z powrotem to musi być fantastyczne przeżycie. Tym bardziej, że wzdłuż plaży w okolicach St. Helens jest trochę miejsc kempingowych. Później Binalong Bay, bogata dzielnica, zupełnie nie przystająca do tego, co widziałem już na Tasmanii. Bogato, powiedzmy, że ładnie, europejsko. Nie dla mnie. Zauważywszy czarne chmury, o standardach tasmańskich (czyli idzie mordor) idące z głębi wyspy. ewakuujemy się na południe. Ostatnie zakupy w St. Helens, krótka nic nie wnosząca rozmowa w punkcie informacyjnym i ruszamy. Jutro wg planu chcemy wjechać na Legges Tor w Ben Lomond National Park, więc postanawiamy szukać noclegu w okolicy tego parku, Szukamy noclegu w St. Marys, hotel pełny. 2 lokale B&B nie przyjmują gości. Biegam po deszczu, na nic. Potężna ulewa. Jedziemy kolejne 20 km na zachód do wioski Fingal. Wg Lonely Planet jest tu ładny hotel. Był. 3 lata temu został zamknięty. Lokalsi mówią, że nie znajdziemy tu noclegu. Decyzja - jedziemy dalej na południe, odpuszczamy sobie Legges Tor. To boli. Ale na tym polega podróżowanie, to sztuka kompromisów. Nie da się zobaczyć wszystkiego, ale w to miejsce znajdzie się inne miejsce. Przejeżdżamy kolejne 70 km, wioska Bicheno, deszcz ani myśli przestać. Jest tu park narodowy Douglas Apsley, mam już upatrzoną trasę w moich materiałach.
Jakieś 5-10 km przed Bicheno znajdujemy znak - noclegi. Ośrodek obok plaży. Wbiegam do recepcji, miły pan mówi, że noclegów nie ma. Gadka szmatka. Poleca kilka hoteli w Bicheno. Pyta:
- skąd jesteś ?
- z Polski - odpowiadam
- ooo, byłem tam
- really ? myślę, wariat. Kto z tasmańczyków jeździ do Polski. Why ? - pytam nie mogąc w to uwierzyć
- why not ??? Zdziwiony moim pytaniem, wymienia kilka polskich miast po czym żegna mnie łamanym "dzień dobry". Niech mu będzie :)
W końcu w Bicheno znajdujemy sensowny hotel na 1 noc, jesteśmy już zmęczeni. W tej mieścinie nie ma nawet sensownej restauracji. Zdegustowani jemy pizzę i postanawiamy zwiedzić Freycinet i jechać w okolice Maria Island.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz