Dookoła Tasmanii - dzień 15 - 4.12 - Eddystone Point

Sielanki w  cudowny Weldborough ciąg dalszy. Ok. 4-5 nad ranem obudziła mnie ptasia orkiestra. Wszystkie ptaki jak jeden  wydzierały się na całe gardła. Fajnie, nie zaprzeczam. 2 godziny później dzwoni budzik. Leje. Śniadanie i decyzja - przecież nie będziemy siedzieć w hotelu. Wymarzony od miesięcy Eddystone Point ma stać się faktem. Jedziemy na północno-wschodni koniec wyspy. Odludzie. Jedziemy w ulewnym deszczu, naiwni, że jak dojedziemy na wybrzeże, to przestanie padać. Mijamy kilka osad, mają szkołę, straż pożarną, a nawet jak w Gladstone - stację benzynową. Pani w budce nawet nie wiem co to za paliwo, ale życie toczy się swoim rytmem. Wjeżdżamy na teren farm. Wychodzę z auta zrobić zdjęcia. Krowy podbiegają do płotu, jakby pierwszy raz zobaczyły człowieka. Co ciekawe, stają w trójkącie. Na szpicy lider - sapie i groźnie patrzy. Za nim cała ekipa.

Poza tym cisza i na tle tej ciszy, sapanie krowy wzbudza lęk. Ten drobny płotek mógłby być w strzępach, gdyby zrobił nieodpowiedni ruch. Pstrykam i powoli się wycofuję.  Pada nadal. W końcu po 2 godzinach  dojeżdżamy do wymarzonego Eddystone Point. Z dala widać już latarnię. Ubieramy się ciepło, zakładamy peleryny i nad morze. Widać czerwone kamienie - Bay of Fires, dziś nieco blade, ale jestem szczęśliwy. Cudowne to uczucie, przez wiele miesięcy jeździć palcem po mapie, studiować, analizować, a później mieć to miejsce u swoich stóp. Błysk - burza. Idziemy w bezpieczne miejsce w stronę latarni. W deszczu przechodzimy obok domku, szczerze mówiąc myślałem, że tu nie ma takich budowli. Przed nim stoi kobieta, pytam, czy możemy chwilę postać i przeczekać nawałnicę. Coś niechętnie odpowiedziała. Rozwija się rozmowa. Jest aborygenką, przygotowuje oryginalny posiłek dla swoich dzieci. Na stole leżą muszle, owoce morza, jakieś produktu ze sklepu. Opowiada o swoim domku, ma on ponad 100 lat, zbudowany jest z kamieni. "You are in middle of nowhere" stwierdza z dumą. Wcale mi to nie przeszkadza. To zaszczyt dla mnie. Nie ma telewizji, zasięgu komórki, czegokolwiek. Morze, las, woda. Piękne życie. Po chwili nas zostawia, wsiada do auta i odjeżdża. Dom otwarty, my stoimy. Pełne zaufanie. Wyłapujemy moment, kiedy mniej pada, idziemy pod latarnię.  Kilka zdjęć, rzut okiem na morze i ewakuacja. Powrót do Weldborough zajmuje 2 godziny, sielanka. Po południu wychodzi słońce. Nic dziwnego. Jutro Bay of Fires od strony St. Helens i nocleg gdzieś na południu. Zbliżamy się do Hobart, niestety.