Następnie udajemy się w kierunku wioski Nagoona i Przylądka Raoul. Jest tam trasa, która należy do 60 krótkich (jednodniowych) tras w Tasmanii. Wchodzimy w busz, pierwszy dzień i już kontakt z dziką fauną i florą. Jeszcze kręci się w głowie. Przez busz idziemy sami. Busz wchłania nas, oznakowanie jest skąpe za pomocą wiszących wstążek, nie mamy mapy, ani GPS, krótka notka i broszura opisująca trasę, powinno wystarczyć. Przylądek to pionowe ściany skalne wychodzące z morza. Jeden z ładniejszych widoków, jakie kiedykolwiek widziałem. Pada, wieje, łatwo zgubić szlak. Po 2 godzinach marszu przez wąskie ścieżki, opada szczęka, widok morza jest niezwykły. Po wyjściu z buszu idziemy przez płaski teren, mchy, krzewy, porosty. Bajka. Fantastyczna trasa na sam początek. 5 godzin w obie strony. Wracając zmęczeni i mokrzy jedziemy jednak do Port Arthur, ale nie zamierzamy wchodzić na teren dawnego więzienia. Kolację jemy w Dunalley, restauracji z XIX wieku. Pani bierze wieprzowinę, ja wołowinę. I to jest jedzenie, wieprzowina smakuje i pachnie jak od wieprza, czuć chlewem, na początku odrzuca. Z wołowiną jest podobnie. Ale czy nie jest tak, że to jest właśnie naturalny smak takiego mięsa, a to do czego my jesteśmy przyzwyczajeni, to tania imitacja ? Podobnie rzecz ma się z mlekiem. Dostaliśmy butelkę białego eliksiru w hotelu w New Norfolk, pachnie i smakuje jak trawa, czyste mleko z najczystszych terenów na świecie. Autentyczne smaki. Do New Norfolk wracamy o 21, oczy na zapałkach, cud, że nie usnęliśmy w trakcie powrotu do domu. Po 4 godzinach snu budzę się ok. 3 nad ranem w nocy i koniec. Nie mogę spać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz