Dookoła Tasmanii - dzień 3 - 22.11 - Hobart i okolice

Miało padać i być zimno, rano pełne słońce i bardzo ciepło. Kolejny dowód, że pogoda na Tasmanii jest nieprzewidywalna. Ponieważ postanowiliśmy dzień wcześniej, że nie idziemy w góry, tak też robimy. Jedziemy do Hobart. Wbrew pozorom to jak dla mnie duże i zatłoczone miasto. Jest piątek, 10 rano. Nie ma gdzie zaparkować. To co robi Pani za kierownicą, to majstersztyk. Jadąc po przeciwnej stronie, mając wszystko na opak w tym zatłoczonym przedpołudniem mieście, Pani czyni cuda, z niesamowitą elastycznością pokonuje kolejne uliczki w poszukiwaniu sensownego miejsca na parking, nie było łatwo. Idziemy na miasto. Wygląda to dla mnie jak mini Sydney, stare budynki, masa ludzi, źle mi tu. Pierwsze kroki kierujemy do punktu informacji turystycznej i tam kupujemy za 60 AUD "bilet" do wszystkich parków narodowych, sprzedaje się go per samochód. Wszystko długo trwa, lokal nieklimatyzowany. Nie tak to sobie wyobrażałem. Idziemy do portu, fajnie, ale bez szału. Odnajdujemy Fish Frenzy, restaurację rybną. Tu później zjemy danie o tej samej nazwie, czyli frytki i ryba. Czas na Salamancę i okolice -  słynna ulica, na której odbywa się targ co sobotę, jutro tu wrócimy. Mnóstwo sklepów, kawiarni, antykwariatów. Mamy ten luz, że turystów jeszcze nie ma tylu, zjadą się w grudniu. Odnajdujemy sklep górski, Macpac. Kupujemy karimaty, gaz, kuchenkę i inne drobiazgi przydatne w górach, których nie chcieliśmy albo nie mogliśmy zabrać do samolotu. Następny punkt to Telstra, operator komórkowy, który ma największy zasięg. Kupujemy kartę SIM, pre paid, 30 AUD, jest w tym 200 minut rozmów i 200 MB internetu. To tylko w razie problemów. Po Hobart czuję niesmak, wyobrażałem sobie to jako małe miasteczko, a zastałem duże ruchliwe miasto, w którym nie czułem się dobrze. Jedziemy na Mt. Wellington, górę, która unosi się nad Hobart, ok. 40 minut samochodem na szczyt, nie warto się wspinać. Widok marny, mgła, nisko idące chmury. Stojąc na parkingu na szczycie zauważamy samochód, mały busik. Niby nic wielkiego, ale rejestracja - szwajcarska. A niech mnie. Co on tu robi ? Idziemy na punkt widokowy, słyszę niemiecki głos, a ponieważ ludzi mało, pewni oni z tego busika. Zagaduję. Ludzie po 60-tce, wyjechali ze Szwajcarii rok temu i tak sobie jeżdżą, przez dawne republiki radzieckie, Iran, Afganistan, Indie, Malezję aż na Tasmanię. Coś pięknego. Następny ich cel o dziwo nie Nowa Zelandia, a USA. Z Mt. Wellington udajemy się do Richmond. W tym miasteczku zakochuję się od pierwszego wejrzenia. Mieszka tu ok. 1000 osób, jest najstarszy most w Australii, wiele budynków z piaskowca. Czuć klimat. To jest to... Tak minął dzień.