Palenica Białczańska - Krzyżne - Palenica Białczańska

było to w minioną sobotę, 29.06. W piątek poszliśmy spać ok. 20.30, pobudka 2.20 rano, 3.45 wyjazd z domu. Na parking w Palenicy docieramy ok. 8.40. 10 minut później ruszamy w góry. Z jednej strony byłem podekscytowany, bo jestem znowu w Tatrach, z drugiej zdegustowany, bo mam alergię na to co widzę po polskiej stronie Tatr. Pochmurno i deszczowo. Idziemy niebieskim szlakiem na Rusinową Polanę, później zielonym na Rówień Waksumndzką. Nudno i monotonnie. Pogoda nie rozpieszcza, trochę sipi deszcz, trochę słońca, ale coś się czai w zanadrzu. Z Rówienia nieco ciekawiej, kończy się las, kosodrzewina. W końcu po jakichś 3,5h docieramy do Czerwonego Stawu, niewiele turystów, i dobrze. Tu zaczyna padać. Mam ze sobą goretex-ową kurtkę, która ponoć nie przemaka. Plecak osłonięty pokrywą przeciwdeszczową. Teraz stromo do góry, ale bez przesady. Około 400m różnicy wzniesień. Nie jest to trudny kawałek, choć w jednym miejscu przydałyby się przynajmniej łańcuchy, miejsca na nogę jest jakieś 15cm, a skały są mokre bo wciąż pada. Czuję, że mam formę, nogi same lecą. Pani wolniej. Pierwszy wypad w nowych butach - Zamberlan. Są świetne. Po ok. 1,5h jestem na górze. Próbowałem iść na skróty, ale spowodowałem spadek niewielkiego kamienia na idących turystów, więc się wycofałem. Przełęcz Krzyżne znana jest z super widoków. Nam było dane zobaczyć przez moment schronisko w Dolinie Pięciu Stawów Polskich, do którego schodzimy. Mgła. Dodatkowo deszcz, grad, śnieg. Wszystko w jednym. Buty zaczynają mi przeciekać. 15 minut na przełęczy, kanapka, picie i ruszamy w dół. Niewiele widzieliśmy. Ruszamy. Za nami w pewnej odległości idą 2 turystki. Po kilku minutach grzęźniemy w gęstej mgle. Nagle słyszymy "kamień!!!" i słychać uderzenia młotem. W odległości jakieś 50 m od nas widzieliśmy spadający głaz wielkości 3 piłek do nogi, spadał w wielką prędkością. Jak spadłby na szlak, zmiótłby znajdujących się tam ludzi. Masakra. Nie widać, leje, mgła, na dodatek spadają głazy. Idzie się wolno, zejście po mokrych głazach jest wyjątkowo niebezpiecznie. Nie chce się nawet pić. Deszcz zaczyna padać mocniej, w butach już mi chlupie. W połowie drogi do schroniska dopada nas burza. Błysk, 15 sek. przerwy, grzmot. Jest daleko. Pani zaczyna grymasić. Nie ma czasu, trzeba zasuwać. Grzmot za grzmotem. Nie zwracam uwagi już na wodę, jest ona wszędzie na mnie. Trasa się dłuży, ciągle góra dół, a schroniska nie widać, bo wszystko zamglone. Leje, grzmi, idziemy. Mijamy zdezorientowanych turystów niewiedzących co robić, pytających gdzie schronisko. Namawiam ich do szybszego marszu i nie zostawaniu na otwartej przestrzeni. Gdy dostrzegam stawy, dopada mnie zmęczenie i zimno. Czuję, jak wszystko się do mnie klei. Po kilku godzinach marszu w deszczu nie da się tego uniknąć. Woda spływa po nogach do butów. Wchodzimy do schroniska, pełne. Ale za to ciepłe. Nie ma gdzie usiąść. My w tych mokrych rzeczach stajemy pośrodku sali. Idę do ubikacji, wyciskam wodę ze skarpet i dopada mnie zimno, mam dreszcze. Muszę coś szybko wypić ciepłego. Olbrzymi kubek ciepłej herbaty z cytryną pomaga. 40 minut przerwy. Nadal leje. 2,5h do parkingu, mokrzy w deszczu. Co za dzień, co za trasa! Jedna z lepszych. Polecam, ale wolałbym to przejść i coś zobaczyć, bo widoki pewnie zachwycają.

Jutro po pracy Jeseniki i Góry Złote na weekend. W Tatrach w weekend oczywiście ma padać :(