Bory Tucholskie - dzień 2 - 28.04: wzdłuż Wdy do Kasparusa

Spało się wybornie, śniadanie - jak sen, wyborne. Do kościoła poszliśmy na 9.30, ksiądz zakończył słowami - "pogoda na najbliższe 4 godziny - będzie upalnie". Było. Ruszyliśmy rowerami stosunkowo późno, bo około 11. Trasa wytyczona już dawno, ale dziś odległość dostosowujemy do stanu zdrowia. Zaczynamy niebieskim szlakiem spod hotelu... i się zaczęła przygoda. Jedno powalone drzewo, nie problem, jedziemy dalej. Drugie, później trzecie, trzydzieste... utknęliśmy. Szlak cudny, wzdłuż dzikiej Wdy, ale z rowerami - koszmar. Wpadliśmy na pomysł, by wnieść rowery na skarpę i poszukać czarnego szlaku, doszedłem może do jednej czwartej i padłem. W godzinę przebyliśmy jakieś 3km. Podjechaliśmy do Starej Rzeki, były znaki, że jest tam restauracja. I była, budka ze pstrągami, ale zawsze coś. Chwila przerwy i łyk zimnego napoju. Lasy są piękne, dominują sosny, teren jest mocno piaszczysty i ciężko się jedzie. Myślę sobie, po co się ścigać z czasem, tyle ładnych kadrów. Gdzieniegdzie ścieżka, po której jedziemy jest jasnozielona od świeżej trawy. Jedzie się jak po dywanie. Kolarzy żadnych. Kolejny przystanek robimy sobie na punkcie widokowym nad Wdą. Spotykamy tam dwie osoby. Urwany most. Pani pobiegła nad wodę, a mężczyzna w średnim wieku zagaduje: 

- tutejsi? 

- nie 

- historię tego miejsca znacie? 

- nie.

I zaczyna opowiadać. Niebywałe. Most wysadzono w 1939-tym, zaś metalowe serce na drugim brzegu postawiono w 2005 roku, wtedy zginęła tu para, która wpadła do rzeki w maluchu... Niesamowite. Robimy zdjęcia i jedziemy w swoją stronę. Do Kasparusa. Przez Błędno, jedziemy skarpą spoglądając na zakola Wdy. Magia. Nasze dni są przede wszystkim rowerowe, później fotograficzne, nie odwrotnie. Kadrów jest tutaj ogrom, szczególnie w okolicach rzek i cieków wodnych. Ale nie mamy tyle czasu (choć jeszcze tu będziemy tydzień), aby zatrzymywać się przy każdym miejscu, gdzie widzę potencjał na dobre zdjęcie. Kasparus... mała cicha wioska. Żyje tam może 100 osób? dwie drogi na krzyż. Ale jak ładnie, cicho. Jeden sklep, tyle że nieczynny chyba ze 20 lat. A dziś by się przydał... Jedziemy wolno, zmęczenie nas dopada, szczególnie początek dzisiejszej trasy nas wymęczył. Drzewa, drzewa... widok się nie zmienia. Pojawili się trzej kolarze, w sumie 5 osób na szlaku nie licząc mieszkańców wiosek. Podjeżdżamy do urwanego mostu z drugiej strony żółtym szlakiem. Jest cudowny. Mnóstwo miejsc, skąd można obserwować zakola. Jak ktoś ma hamak, to nic, tylko książka rozłożyć hamak i odlot. Żółty szlak im bliżej Tlenia robi się nieprzejezdny, zatem nadkładamy nieco, aby jechać w miarę normalną drogą. Po ponad 7 godzinach jazdy zjeżdżamy prosto do Przestanku Tleń, do restauracji. Zamówiłem schabowy i zasmażaną kapustę. Niby nic, zwykle o tym nie piszę, jadłem takie danie dziesiątki razy, ale nie takie jak tutaj... co za smak. Tak pospolite danie, ale z tak oryginalnym genialnym smakiem. Dopełnia tych widoków, jakie mieliśmy dzisiaj. Męczący dzień, krótka trasa, ale ten piasek i drzewa... Mamy tu jeszcze tydzień i jest cudownie. Wieczorami - kawa i przegląd czasopism, przygotowania do ekspedycji w pełni. W tym roku - we wrześniu.