Bez tabletki na sen się nie obyło. Duszno, ciepło, zmęczony. Spaliśmy 9 godzin, jeszcze w nocy telefon, którego się nie spodziewałem z kraju. Ale... nowy dzień i czas na poznanie prawdziwej Albanii. Śniadanie w hotelu skromne, lecz smaczne. Nie ma żółtego sera, nie ma szynek, są lokalne potrawy. Jedziemy do miejscowości Libhrazd, gdzie granice ma Park Narodowy Shebenik. Jutro chcemy wejść na górę, o tej samej nazwie, dziś chcemy rozeznać teren i zobaczyć na ile możemy podjechać autem. Na drogach wiadomo - dzicz. Trzeba uważać, przejeżdżamy przez downtown Libhrazd, później już krętymi, lecz asfaltowym drogami. Zaczyna się szuter, którym daleko nie zajedziemy. Parkujemy w miejscu, skąd zaczyna się ślad. Postanawiamy, że robimy stąd community walk okolicznymi ścieżkami. Jest ciepło, blisko 30 stopni, lecz tego nie czuć. Im wyżej, tym delikatny wiaterek. Gdzieniegdzie w górach widać wieżyczki meczetów, przed południem słychać śpiew muezzina. Wokoło nas ni to plantacje, ni to pola. Ani śladu maszyn rolniczych. Snopki siana układane są ręcznie. Ludzi niewiele, raptem kilka osób. Idziemy dobrze wyznaczoną ścieżką, lecz o drogi rowerowe lub turystykę górską Albańczyków nie posądzam. Zrobiliśmy w okolicy 9km, aklimatyzując się i rozciągając kości. Wracając wstąpiliśmy do centrum miasteczka, chcemy naszym zwyczajem dobrze wyposażyć bagażnik, czyli nakupić napojów i przekąsek na dni, które spędzać będziemy w górach. Wstępujemy na kawę. O dziwo, mocna, lecz dobra. Tania Albania? Jeśli chodzi o kawę, tak. Niecałe 4 złote za kawę. W sklepie? Nic z tego, ceny te same jak w Polsce. Ale nie lubię pisać na temat tego, co tanie, co drogie, bo to kwesta względna. Paliwo po ponad 6 złotych, to norma dziś. Wracając do Elbassan jedziemy wzdłuż starej i nieużywanej linii kolejowej. Wrażenia robią stare tunele, ktoś kiedyś je wydrążył, wzbudza to moją ciekawość.
Cześć pierwsza dnia za nami. Zobaczyliśmy kawałek albańskiej wsi.
W pokoju prysznic i idziemy w miasto. Pasowałoby coś zjeść, idziemy główną ulicą, a tu nic. Sobotnie popołudnie, ludzi nie ma na ulicach, restauracji również. Za to kawiarnia przy kawiarni, nie podają nic do jedzenia, tylko picie. Jest jakaś moda tutaj na optyków, wiele sklepów z oprawkami i okularami. Ultra popularne są tu mercedesy, każdy model zobaczysz na ulicy, szczególnie te dwudziestoletnie. Jestem coraz bardziej głodny, a restauracji brak. Pani wpada na pomysł, aby iść bocznymi uliczkami, Rruga Vasil Taja. Zapominam o głodzie, wpadam w wir kadrowania. Prawdziwa Albania jest tutaj. Obiad jemy tam, gdzie wczoraj, w Tawernie. Zamawiam Tav Kosi, po naszemu zapiekanka z jogurtem i cielęciną. Po chwili pan kucharz przynosi sałatkę i mówi, że to od niego dla nas, później wjeżdża zapiekanka. Dodaje - nie mieszaj, bo stracisz smak. Ok, nie mieszam. Syte i genialne! Jest on jedynym, który gotuje w okolicy lokalne potrawy i robi to wyśmienicie. Idąc zapłacić widzę go umęczonego i spoconego. Mówi, że nie wyrabia, tyle pracy. Ma otwarte od 8 do 23 i działa tam sam za ladą, pomaga mu wśród stolików jego ojciec. Co za miejsce.
W hotelu padłem. Prognozy na jutro są niezachęcające. Ma padać. Co? Tu w Albanii? A jednak. Może tak ma być? Może nie mamy wejść na Shebenik? Plan B? Zawsze jest. Jest taka górka, którą widzimy z okna hotelu, kusi na krótką trasę. Zobaczymy jak ułoży się pogoda.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz