Dolina Baryczy - 3.06 - dzień 1 - wyjazd w Wielkopolskę

Dzisiejszy wpis powinien zmieścić się na twiterze, krótko i na temat - nie podobało mi się. Mówiąc delikatnie. Nie mam ochoty tu narzekać. Tak, syndrom nowozelandzki, jak się wraca z ładnego miejsca, to później wszystko jest brzydkie. Przekładając to na nasze, jak się wraca z Puszczy Augustowskiej do wielkopolskiej wsi... no właśnie. Tu nas wywiało. Mieszkamy w Zdunach w gwiazdkowym hotelu. Dopadła mnie alergia, co wzmogło mój odbiór otoczenia. Było dziś fatalnie i brzydko. Zrobiłem tylko kilka zdjęć. Najładniej było w Dobrzycy, jest tam ładny park i Muzeum Ziemiaństwa. Chwilę tam posiedzieliśmy, a ja się męczyłem z alergią, tabletka nie chciała działać. Później do auta to męka. I choć ludzie zaczęli nas pozdrawiać, nie zmieniło to mojego postrzegania wielkopolski. Na otarcie łez był Krotoszyn... nono. Jedna z restauracji jest z żółtego przewodnika Geaulta. Więc wchodzimy i jest smacznie. Bardzo smacznie. To tak na otarcie łez, tych alergicznych. Wesoło jest w tym hotelu, gwiazdkowy - przypominam. Pani na recepcji, choć super miła, nie wie czy i gdzie można przechować rowery. Że co??? Hotel jak zamek, dziesiątki pokoi, przy Dolinie Baryczy, gdzie tłumy jeżdżą na rowerach. Ona musi dzwonić do szefowej, szefowa do męża. Ostatecznie rowery stoją w holu przy jadalni. Żenada. Dziki kraj, to ten nad Wisłą. Nigdzie, absolutnie nigdzie nie miałem problemu z przechowaniem roweru, wszyscy jak dotąd byli na to przyzwyczajeni.