Pisałem o przepaści, między Alpami a Polską, niestety tu jest potwierdzenie. A w górach? Pięknie. Nie idziemy samolotem, bo tam nic nowego. Zbaczamy na Krogulec. Na Orle jedna para, wchodzimy, by się zagrzać, siadamy w bocznej sali. Gdy kończymy kanapkę, pani obsługująca lokal mówi, że nie wolno przebywać, prosi o wyjście. Grzecznie, ale na zewnątrz proszę. Kilka dni temu miły pan w Chatce Górzystów zaproponował, byśmy naleśniki zjedli w środku. Czy złamał prawo? Któż to wie. Pojedliśmy, popiliśmy, w drogę. Idziemy zielonym do Karlovskiego Mostu na rzece Izerka. Hmmm jest tam kładka z desek, ale to nie o ten most chodzi. Czechy... tęsknię. Nie wpuszczają turystów, toteż tam nie jedziemy. Jaka szkoda. Tęsknię za klimatem czeskich wiosek, tamtejszą kuchnią i czeskimi Izerami. Nie tym razem. Później zaczyna się najlepsza cześć dzisiejszego dnia i nawet całego pobytu - idziemy leśną ścieżką wzdłuż rzeki. Nie chodzą tamtędy turyści. Teraz bardzo podmokły, nogi zapadają się nieraz do kolan. Jest przygoda! W końcu coś się dzieje na tym sielankowym pobycie w Izerach. Pani słusznie zauważyła, że do tej pory widzieliśmy tylko jedną sarnę, choć odchodów zwierząt jest sporo. Cali przemoczeni docieramy do drogi rowerowej 13A, idziemy na południe. Przed nami jakieś 8, a może 10km marszu w przemoczonych butach. Nogi bolą, jest zimno i mgliście. Mieliśmy plan zrobić ponad 100km podczas tego pobytu i plan ten osiągnęliśmy. Im bliżej Jakuszyc, pogoda się klaruje. Ludzi wciąż nie widać. Świetny czas na Izery. Zmarznięty docieram do auta, upaćkany marzę, by wskoczyć pod ciepły prysznic. Tu, w Świeradowie nikt nie zwraca na mnie uwagi, jak usyfiony wchodzę do sklepu. Ludzie z lasu z pracy też tak wyglądają. Polubiłem Świeradów, ten jesienny, pusty, bez kuracjuszy. Ciekaw jestem, jak tu wygląda w sezonie, choć nie spieszno mi to sprawdzać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz