Izery - dzień 5 - 11.11 - nicnierobienie

Jak rzadko tak mam... potrzebny był nam odpoczynek. Zatem pobudka o 8 po długim śnie. Pani założyła zegarek, by sprawdzić jakość snu. Ja bym nie usnął z czymś na ręce, tak mam. Później śniadanie, christmasowy jazz i czytelnia. Czytam dwie książki - mocną, ale piękną „Czego najbardziej żałują umierający” i niezwykle trudną w lekturze „Podkrzywdzie”. Tę drugą właśnie skończyłem wieczorem. Tak mija przedpołudnie. Mgła się rozrzedza, wychodzi nieśmiało słońce, by poświecić przez dwie, może trzy godziny. Idziemy na spacer pustymi ulicami Świeradowa. Nieliczni też wyszli. Pijalnia wód jest czynna, ale nikt nie pije, my również. Ładne to miasto, gdy nie ma w nim ludzi. W końcu można dojrzeć, co ma do zaoferowania. Tu i ówdzie wyłania się spośród charakterystycznej ładnej architektury wszędobylski polski kicz. Idziemy przed siebie, jedyny plan, to wrócić do auta. Jest zimno, wieje wiatr. Podglądam życie miasta przez teleobiektyw, co zawęża mi świadomie perspektywę. Dziś pierwszy raz poczułem właściwy smak dripa. Mam tu cały swój zestaw. Mieszanka Gwatemali i Rwandy, odkryłem, że dłużej muszę pozwolić się uwolnić dwutlenkowi węgla. Wtedy czuję lepszy smak kawy. Mam jeszcze Rwandę i Nikaraguę, a w kolejce Jamajka. Nie pić dziennie kawy, bo zatracimy jej unikalność i delektowanie się smakiem. Tak trzeba. Po powrocie zestaw ćwiczeń, obiad i dalszy ciąg nicnierobienia. Lektura książek przy akompaniamencie jazzu. Polska gra, gdy piszę te słowa. Nie ciągnie mnie. Zacząłem „Lizbonę” Kydryńskiego, a za chwilę, gdy tylko skończę te zapiski przeniosę się do XIX wiecznej jakże mi bliskiej i utęsknionej Nowej Zelandii dzięki „The Luminaries”. Tak mija dzień. Czy tak wygląda emerytura?