BP - Dzień 5 - 29.07: Pogórze Przemyskie rowerem

Chcieliśmy trochę odpocząć po wczorajszym szlaku. Sprawdzamy nowy sposób relaksu, po górach wsiadamy na drugi dzień na rower i nie pozwalamy nogom ostygnąć, jednak bez intensywnych podjazdów. Zatem dziś jedziemy na północ, auto zostawiamy przy mały parkingu we wsi Makowa. Jedziemy na południe lasem, polska dżungla. Tak gęste są tu lasy. Podjazd jest długi, jednak niezbyt stromy. Idealnie. Dojeżdżamy w okolice Arłamowa. Patrzę na mapę i dostrzegam Połoninki Arłamowskie. Nazwa zachęca. Tym bardziej, że jest to na wyciągnięcie ręki. Genialny widok i wspaniałe miejsce. Rozbijamy obóz, Pani czyta książkę, ja idę w krzaki szukać robali. Coś nie mam formy albo weny, choć czuję się już lepiej, niż ostatnio. Idą ciężkie chmury, po pół godziny zbieramy się i jedziemy na północ niebieskim szlakiem. Zanim szlak odbije w prawo mijamy stary cmentarz. Ciekawe jest to miejsce, gdyż brama co prawda informuje, że to cmentarz (krzyż z desek), jednak dostrzegam tylko jeden grób na sporym terenie. Skręcamy w prawo i jedziemy polem bo ubitej ziemi. Z północy idą ciężki chmury. Gaz! Byle do wsi. Aż tu nagle w środku pola stoi wiata. Sporych rozmiarów zadaszona wiata. Idealnie! Robimy sobie tam przerwę, jednocześnie obserwujemy jak chmura deszczu nas omija idąc na wschód. Wiata jest na szczycie zwanym Żytne. Zjeżdżamy do Kalwarii Pacławskiej. Niezwykłe miejsce. Denerwuje mnie to, że przekraczam mury świętego miejsca, mam po ręką sklepik z dewocjonaliami, a nie wiem - jako turysta - co tu się wydarzyło, jaka jest historia tego miejsca. Szkoda, psuje to pierwsze wrażenie. Sam kościół jest mały, jednak warto go zwiedzić. Po wyjściu z boku znajduję tablicę informacyjną. Zawsze mnie to fascynuje, jak ktoś, nieznany malarz tworzy obraz, który później uznawany jest za cudowny. To wiara ludzi go takim tworzy. Ładne ciekawe miejsce, zwane Jasną Górą Podkarpacia. Poniżej jest budyneczek z cudownym źródełkiem. Zjeżdżamy do auta zmęczeni. Po drodze odwiedzamy hotel w Arłamowie. Wielki kompleks, wczasowicze na leżakach w szlafrokach... nie mój klimat. W takim miejscu na leżaku. Oj nie, ja w plener. Pole golfowe niczego sobie. Obiad jemy w Ustrzykach w starej restauracji w budynku, który już swoje widział. Prowadzi tę restaurację niezwykle miłe małżeństwo. Ujmuje mnie to, że nie dość że są tani, to jeszcze nie chcą zapłaty przed spożyciem posiłku, mówiąc, że może jeszcze nam nie smakować. Doceniam i wracam. Wieczór, to mapy i aktualizacja planów. Zostały nam tu tylko dwa dni i tyle miejsc do zobaczenia.