Kaczawa III - dzień 1 - Izery!

jak mogliśmy na to nie wpaść? Do Izerów na weekend mamy za daleko. Ale... mieszkać w Kaczawie, podjechać rowerami na Izery to genialny pomysł! Oczywiście dla tych, co są w stanie wykręcić ponad 70km po górach w jeden dzień. My jesteśmy. Nie wiem kiedy i komu z nas ten pomysł wpadł do głowy, ale ważne, że wpadł! Rano szybko po śniadaniu montujemy rowery i podjeżdżamy za Jelenią Górę. Wybraliśmy takie miejsce startu, aby nie za długo jechać autem i nie za długo dojeżdżać rowerem. Wybór padł na małą wioskę o wdzięcznej nazwie Stara Kamienica. Od kilku lat stosujemy trick, na który wpadliśmy w poszukiwaniu parkingu. Szukamy cmentarza, tam w małych wioskach zwykle jest jakiś placyk, gdzie można auto pozostawić. Nie inaczej jest teraz. Wcześniej mierząc trasę wiedzieliśmy, z czym musimy się zmierzyć, wg planu ponad 1000m podjazdów. To jest coś. Pierwszy gigantyczny podjazd do wsi Antoniów, momentami nachylenie dochodzi do 10%. Pani pchała rower. Wjeżdżamy w teren Gór Izerskich. Nie było nas tu 6 lat. Długich 6 lat, a kilka raz byliśmy blisko wyjazdu, plan na cały tydzień pobytu mam wciąż w poczekalni. Najpierw to pierwsze północne pasmo do drogi 358 do Świeradowa. Nikt tu nie zagląda, jest pięknie. Pani wypatruje ogromnego grzyba z roweru. Kapelusz większy niż moja dłoń. Niech sobie rośnie, po co nam on. Puste ścieżki, można chodzić i jeździć bez liku. Na Rozdrożu Izerskim są już ludzie i samochodu, ale bez tłumów. Zaczyna się długi 5km podjazd. Mija nas trochę rowerzystów. Ale to jest to! Izery jakie znamy. Wyjeżdżamy przy Chatce Górzystów, a tam długa kolejka turystów za jedzeniem i piciem. Pani coś przebąkuje za racuchami z jagodami. I ja mam tam stać??? hmm... posiedzieliśmy chwilę na trawie, Izerka, czeskie Izery, w oddali Karkonosze, co za widok. Łapię garściami to, co widzę. Tak lubię to miejsce i tak daleko jest od nas. Jedziemy dalej, z dala od głównego szlaku, trasa numer 10, na północ. Długi podjazd, ale pusta droga, żar leje się z nieba. Na przecięciu szlaków 10-ego i 13-ego zakręcamy i jedziemy znowu główną "aleją" polskich Izerów. Trzeba uważać, tłumik. Zbliżam się do idącej parki, mężczyzna łapie kobietę, przesuwa ją na bok, a ta pretensjonalnym tonem, że życzyłaby sobie dzwonka... Pomachałem radośnie i pognałem dalej przed siebie. Pani głodna, co zrobić. Jak kocha, to postoi. Postałem, jakieś 15 minut w kolejce, przesunąłem się może o metr. Jest po 14-tej. Nie ma sensu, Pani się nie obraża, jedziemy w stronę Orle. Jest takie miejsce, gdzie dostęp do Izerki jest łagodny. Myślałem, że tam coś pstryknę... tłum ludzi. Pamiętam jesienne Izery, puste i tylko dla nas. O dziwo w Orle pustawo, trochę ludzi się na dworze, pan smaży kiełbaski, a ja idę do środa po coś z naleśnikami. Ech te kobiety. Szybko dostałem 2, z naleśnikami. Wyborne. Skracamy nieco trasę, nie zapuszczamy się na kolejną pętlę, jedziemy nieznanym nam szlakiem do Jakuszyc. A tam niespodzianka. Budowa ogromnego ośrodka dla narciarzy. Ogromny! I bardzo dobrze, region tego potrzebuje. Później trudny, wynikający ze zmęczenia delikatny podjazd zielonym szlakiem, no i ta kamienista droga. Oj oj wymęczyło nas. Wyjazd z Izerów jest równie ciekawy. Mijamy starszą panią, która ubrała kostium kąpielowy i dzielnie maszerowała z kijkami, w lasach północnych Izerów, jak nie było ludzi, tak nie ma. Tam widoki i przygody. Trasa rowerowa 32. Ech... Biegnie równolegle do 31, jak się przypatrzeć na mapie. Ale ginie ona w lesie na mapy.cz. Mimo to pojechaliśmy tą trasą. I mapy.cz miały rację. W momencie, gdy ścieżka na mapie kończyła się, w rzeczywistości zaczęło się bagno. Cieknąca woda z gór zalewała ścieżkę. Na szczęście ktoś przed nami jechał. Trzeba było wejść w krzaki i przepychać rowery. Jest wycieczka, jest przygoda. Na północ rozciągają się ładne widoki, pustkowie, pola, łąki. Bardzo ładnie i odludnie. Końcówka, to już zjazd asfaltem. Przy aucie padamy. Och długa rasa, ale najlepsza w tym roku! Nieco góry i chodzenie po nich schodzi na drugi plan, a na pierwszy wysuwa się poznawanie świata na 2 kółkach. Obiad jemy w Jeleniej Górze. Upatrzyliśmy sobie restaurację na rynku, ludzi było tak dużo, że usiedliśmy na wolnej kanapie i de facto należała ona do sąsiedniej restauracji. Jednak burger był przedni. Chcieliśmy zalać go kawą w pobliskiej kawiarni/palarni a tam hit - 15 minut przed zamknięcie i kawy już nie podadzą. Skandal! nie to nie, dobrze że ziarna Gwatemali kupiłem wcześniej. W Aronii nie było siły, aby cieszyć się ciszą. Padliśmy, kompletnie. Co za dzień!