Rwanda/Uganda - dzień 22 - 29.11 - przerwa

Planowaliśmy podjechać pod jezioro Bunyoni, zobaczyć je z innej perspektywy niż wczoraj. Celem był wioska Buhumba. Droga szybko okazała się nie warta wysiłku. Marnej jakości szuter, dziury i wyboje. Staję się chyba bardziej wybredny. A może to zmęczenie podróżą? Raczej zdrowy rozsądek. Kadry podobne do wczorajszych, chyba już nic mnie nie zaskoczy. Chcę do Rwandy. Postanawiamy zawrócić i iść na kawę. Przejdziemy się w okolicach hotelu. Tam jest dobre feng shui, no i pole golfowe. Parkujemy przy głównej ulicy Kabale, tam gdzie wczoraj. Idziemy do kawiarni, aż tu nagle Pani staje jak wryta… pokazuje palcem. Ja nie łapię od razu o co chodzi. Przed nami zatrzymuje się Land Cruiser. Jakaś biała głowa z niego wystaje i patrzy na nas… Tak! To znajomi Holendrzy z Kyambura Gorge! Wypatrzyli nas w tłumie czarnoskórych. Co za moment! Zapraszam wszystkich na kawę. Siadamy i rozmowom nie ma końca. Dołącza do nas ich kierowca, dzielna kobieta, która jest w top 10 ugandyjskich kierowców i przewodników. O czym my nie rozmawialiśmy. Spora dawka informacji. I tak:
- Ci Holendrzy mają niezły reżim. Kupili wyjazd do Ugandy na 16 dni, przewodnik i kierowca zarazem z nimi jeździ, czasami nawet nie mogą zamówić w restauracji czego chcą, bo przygotowanie tego posiłku trwa za długo, a oni muszą być na czas gdzieś indziej. Coś za coś. My mamy autonomię działania, autorski plan, ale też jest nam trudniej się przemieszczać.
- Pytam o Kidepo. Jej - mieszkańcowi Ugandy - dotarcie do Kidepo zajęłoby około 2 dni jazdy, ruszając o 5 rano. Zatem potwierdza się, że nam jeszcze na rwandyjskich tablicach - co najmniej 5 długich dni bitej jazdy. Koszmar.
- Wzmagają się kontrole na ulicy, gdyż rośnie ilość wypadków i rozpoczyna się sezon wakacyjny. Co spowalnia poruszanie się.
- Potwierdza, że Queen Elizabeth jest zbyt przereklamowany, wokół parku jest za dużo wiosek, rząd planuje i relokować, ale się nie zgadzają. Wypatrzenie lwa w Ishaha jest „tricky”, bo z powodu ludzi zwierzęta przenoszą się do bardziej spokojnych miejsc, np. do Kongo. I ostatni, ale najbardziej przydatny i przyziemny wniosek - nasi goście zmawiają kawę w kubkach dla take away, czyli plastykowych. Sprytne, nie pomyślałem o tym. Mimo że siedzą w lokalu zamawiają napój w naczyniach jednorazowych, unikając tym samym ryzyka, że szklanka czy filiżanka mogą być nie domyte. Świetne spotkanie, tak miało być. Nie ma przypadków. Zaczyna padać, wracamy do hotelu. Myję buty górskie, które przeleżały w bagażniku, a już w nich na trasę nie pójdziemy, jedynie ubierzemy je na drogę powrotną. Po deszczu idziemy na spacer po okolicy. Robi się z tego niezły bird walk. Tuż obok nas drapieżniki, myszołowy. Później na okolicznych drzewach dziesiątki nietoperzy. Idziemy wzdłuż pola golfowego. Chciałbym popatować, pytam o kije. Opiekun ma je schowane w małym pomieszczeniu. Jednak nie wziął klucza. Tak chce nam pomóc, że stara się wyważyć drzwi. Nie mam sumienia. Dziękuję mu i ruszamy dalej. Na wzgórze. Wzdłuż drogi pasą się krowy, widok jednak się nie zmienia. Słońce przygrzewa coraz mocniej. Resztę dnia spędzamy na hotelowym balkonie wczytując się w książki. Panią pochłonęła Sarah Lark i jej opowieść osadzona w - co za przypadek - w RPA i NZ. Mogliśmy dziś jechać do Bwindi lub w inne miejsce, jednak zdecydowaliśmy pozostać w okolicy hotelu. Odpoczynek się nam przyda. Jesteśmy zmęczeni jazdą po tym kraju, szczególnie przez miasta, które pełne są chaosu.

To ostatni dzień w Ugandzie. Perła Afryki nie zachwyciła, w moich oczach jest mocno zakurzona, choć Kyambura Gorge na chwilę obecną pozostaje najlepszą trasą, jaką szedłem. Jutro wracamy do Rwandy.