Rwanda/Uganda - dzień 21 - 28.11 - jezioro Bunyoni i Pigmeje

O 21.00 były mecze Ligi Mistrzów, ale mimo wielu sportowych kanałów żaden nie chciał transmitować. W nocy były hałasy, jak się rano dowiedziałem - obsługa oglądała „foto ball” i wrzeszczeli. Mnie pomogła magiczna pigułka, po której zapadłem w błogi sen. Na śniadanie ponownie jajko, owoce i w końcu bekon i kiełbaski. Żołądek mi się skurczył. Dziś jedziemy na jezioro Bunyoni. Pierwotnie było na planie, wypadało wielokrotnie, ale wróciło. I dobrze się stało. Podjeżdżamy do skrzyżowanie w Kabale, w umówionym miejscu wsiada nas lokalny przewodnik. Jak można było żyć bez whatsup? Ano można było. Podjeżdżamy na przystań. Prawdziwa Afryką zaczyna się za miastem, we wioskach. Nie trzeba daleko zboczyć z głównej drogi w Kabale, by zobaczyć pół legalne kamieniołomy. Pracują wszyscy, niezależnie od wieku i płci. Wysoko gdzieś tam na kamiennych półkach wiszą ludzie i kruszą kamienną ścianę. Ilu tam zginęło? Tego nikt się nie dowie. Kto ma mniej sił, pracuje niżej i to co spadnie, kruszy na mniejsze kawałki. Mój przewodnik prosi o zgodę na zdjęcia i ją dostaje. Docieramy na brzeg jeziora, wokół którego roi się od bogatych kurortów. Paradoksalnie, jadąc do nich mija się wspomniane wcześniej kamieniołomy. Łodzią udajemy się na drugi brzeg jeziora by spotkać się z żyjącymi tam Pigmejami. Ludzie lasu. Rząd Ugandy przegonił ich z lasów m.in. Bwindi pod pretekstem ochrony przyrody, bo zabijali za dużo zwierząt. W końcu z czegoś musieli żyć. Teraz plemię to rozbite jest na dość dużym terenie i mała cześć z nich żyje w południowo-zachodniej części jeziora. Około 30 osób. Płynie się tam godzinę. W miarę przybliżania się do brzegu grupka dzieci wychodzi nam na powitanie, tylko kilkoro jest Pigmejami. Przed nami dość strome zobaczę do pokonania. Plemię ma swoje chaty na górze. Przed stromymi kawałkami chwytają nas za dłonie by pomóc nam wejść. Jeden z nich, Moses, będzie towarzyszył mi niemal podczas całego pobytu. Stopniowo odsłania kulisy swojego młodego, bo 13-letniego życia. W wiosce, która oswojona jest z widokiem białego turysty trwają przygotowania do naszego powitania. Ludzie gromadzą się przed swoimi chatami. Nie trzeba długo czekać, aby najstarszy mieszkaniec wioski wyszedł nam na powitanie. Ma chore oczy. Jednak wita się ze mną i zgadza się na zdjęcia. Mieszkańcy stoją w szeregu, po czym zaczynają śpiewać i tańczyć. Szybko zapraszają mnie do tańca. Co ciekawe, nie Panią, a mnie. Taki tu już zwyczaj, gdy Pani, jako kobieta czuje się pominięta. Trzeba to uszanować. Trochę z nimi poskakałem, chcąc to docenić. Po dwóch pieśniach jeden z maluchów żwawym krokiem przynosi nam pusty wiklinowy koszyk. W ten sposób proszą o datki. Wrzucamy. Ludzie patrzą łapczywym wzrokiem. Mają się podzielić. Próbują również sprzedać rzeczy, które sami zrobili, jednak wolę dać im pieniądze, niż kupować rzeczy, które nam się nie przydadzą. Robię zdjęcia, Pani filmuje. Widać po nich skutki rozmaitych chorób. Jednak wśród nich znajdują się osoby, które cieszą się życiem. Drewniane zabawki, hulajnoga i proste instrumenty muzyczne. Są i tacy, którzy proszą o zdjęcia. Pojawiają się prośby o pieniądze, podchodzą i proszą. Z tym jest najtrudniej moralnie. Dać, nie dać, jeśli tak to ile i komu? Trzeba wyłączyć myślenie europejskie. Nie można obdarować wszystkich, nie da się. Daliśmy wiosce i wg naszego uznania. Dziś prawdziwa lekcja pokory. Po jakiejś godzinie pobytu powoli się z nimi rozstajemy. Są niezwykle mili i gościnni. Jednak to jest ich świat i większa ingerencja w życie ludzi, którzy od pokoleń żyli w lesie, nie przyniesie właściwego efektu. Stała doraźna pomoc - jak najbardziej. Schodzimy. Towarzyszy mi Moses. Szeptem mówi, że nie ma rodziców, chce być lekarzem i potrzebuje książek.
- Ty masz rodziców ? - pyta
- Mam
- To muszą być już starzy - ciągnie temat
- Nie, nie są starzy - odpowiadam z uśmiechem. Mam tez babcię.
- To ile masz lat?
- Tyle i tyle - odpowiadam podając konkretną liczbę.
- O, to stary jesteś - mówi bez ogródek.
- Nie! Wcale nie jestem stary - protestuję z uśmiechem
Tak rozprawiamy, jednak przy każdym większym stopniu podaje mi dłoń. Przy brzegu się rozstajemy. Łódź odpływa, na brzegu stoi garstka dzieci i macha na pożegnanie. Mentalnie trudna wizyta. Moc wrażeń, mętlik w głowę, cudowne kadry, choć nie o fotografię tu chodzi.

Łodzią płyniemy wzdłuż dużej wyspy, której właścicielem jest Bank Ugandy. Przy brzegu pasą się zebry i antylopy, które właściciele sprowadzili. Na koniec pobytu przy jeziorze idziemy się przejść na punkt widokowy. Schodząc idziemy przez wioskę, zaglądam do szkoły, pozdrawiam niezwykle miłych ludzi. Rozmowa z przewodnikiem zeszła na inne części Ugandy. Potwierdza, im bardziej na północ, tym niebezpieczniej. Jest tam więcej uchodźców z Sudanu i grup rebelianckich. Podał przykład sytuacji z lata tego roku, gdzie w Ishaha grupa złożona z obywateli Ugandy i Kongo napadła na samochód turystów. Ishaha to popularne miejsce słynące z lwów, które siedzą na drzewach. Byliśmy tam parę dni temu i ani zwierząt ani rebeliantów nie było. Jednak sytuacja jest poważna. W opisywanej sytuacji wzięli za zakładników kierowcę i jednego turystę, resztę puścili (na sawannie, to tak jak skazać na pożarcie).

Moc wrażeń i emocji, które trudno opisać. Afryką zaczyna się za miastem. Wystarczy zjechać z głównej drogi, by ją poznać. Samo poznawanie nie jest łatwe. W Kabale idziemy na kawę, tam analizujemy mapę w oparciu o to, co dziś widzieliśmy. Godzinę później już w hotelu, okąpany na tarasie z widokiem na miasto, piszę te słowa. Co za dysproporcja…