Zaczyna padać deszcz. Docieramy po męczącej drodze do wybrzeża Jeziora Alberta. Jeżeli ktoś myślał, że będzie plaża, to jest w błędzie. Jezioro to przynajmniej z południowej strony pełni rolę przede wszystkim biznesową, ułatwiając transport towarów między Ugandą i Kongiem. Brzeg, to strome urwisko, w które uderzają fale sukcesywnie konsumując ląd. Stajemy u końcu drogi obok glinianej chatki. To dopiero przedsmak biedy, którą ujrzymy. Wzmaga się wichura, deszcz uderza coraz mocniej o szyby naszego małego busa. Jak tylko na chwilę się uspokoiło, na jeziorze widać małe łódki, a w nich lokalsów (wariatów czy bohaterów ?), którzy mimo sztormu łowią ryby. Najpopularniejsza jest tu tilapia. Rybacy z chatki pokazują, że nie życzą sobie robienia zdjęć. Częsty gest w tym kraju. Ostatecznie lunch jemy w samochodzie, jest dość miejsca w naszej toyocie. Fajne auto na podróże. Podjeżdżamy do „portu”, down town Ntoroko. Chatki, lepianki stoją wzdłuż ulicy. W prowizorycznym porcie stoją duże łodzie transportowe. Ludzie w namiocie czekają na lepszą pogodę. Dostrzegam dziewczynę z parasolem, która stoi wpatrzona w jezioro. Pytam o zgodę na zdjęcie, znowu dostaję kosza. Ale nie daję za wygraną, proszę Patricka, by zagadał. Po krótkiej rozmowie daje jej jakiś banknot i kiwa, bym podszedł. Pech chciał, że mam mokry obiektyw, jednak robię zdjęcia. Pani jeszcze podpowiada, bym pokazał jej co wyszło. Kadry… te najlepsze są tylko w głowie. Kręcimy się jeszcze po skrzyżowaniu, robię zdjęcia. Są też i tacy, którzy bez problemu się zgadzają. Czym się Ci ludzie zajmują? Handel? Jaki to handel, kto to kupi, skoro najbliższa wioska oddalona jest o 2 godziny drogi? Egzystencja, ludzkie trwanie bez celu. Nie przeraża mnie to już, bo swoje widziałem, jednak smutne to jest bardzo. Wsiadamy do auta i jedziemy przez wioskę. Siadam z przodu. Macham, niczym Papież, przez otwarte okno. Dzięki temu dostarczam każdemu z nich 2 sekundy uśmiechu, bo tym się mi odwzajemniają. Wykorzystuję w ten sposób zawartą znajomość do zrobienia zdjęcia. Zawsze sobie powtarzam, że chcę takie miejsca pokazać światu. Jednak czy świat chce je oglądać? Jaki świat - fejsowy? Pełen sztuczności? Prawdziwe życie i świat są w takich wioskach. Tu jest prawdziwa Afryka. Dociera to dopiero, gdy leżę wieczorem w łóżku i piszę ten tekst na zakończenie dnia.
Podróż powrotna nie obyła się bez przygód. Toyotka nagle zgasła. I nic, koniec. W jakiejś wiosce przy końcu sawanny. Zaraz zleciał się tłum ludzi, każdy chce pomóc. Zatrzymał się motorek, samochód. Więcej rąk i głów się nie da zmieścić wokół silnika. Kierowca przerażony, ja staram się zachować spokój. Słyszę - nie ma paliwa. Pojechali 7km do stacji. Jak wrócili, to lejek zrobili sobie z kawałka worka. Auto coś tam jęknęło i zdechło. Nic, to nie paliwo. Przyszedł jeszcze jeden wolontariusz, w sweterku. Okazuje się, że klamra z akumulatora nie dociska, jak trzeba. Zatem ją wyczyścili i odpalił. Ja w między czasie chodziłem dookoła auta i prosiłem o zgodę na zdjęcia. Jak łatwo się domyślić, nie dostałem jej. Jednak co nie co zrobiłem. Pomoc ludzka i bezinteresowność, to dziś mi imponowało w tych biednych ludziach, którzy nauczyli się na swój sposób i do pewnego stopnia okiełznać tajniki motoryzacji. Wracamy do Fort Portal, jedynego miasta w Ugandzie z angielską nazwą. Przypomniało mi się, że potrzebna jest gotówka. Proszę Patricka, by stanął przy banku. Zatrzymuje auto... i gasi silnik. Nie!!! Już nie zapaliło. Robi się ciemno. Poleciał gdzieś. Przychodzi po 20 minutach z jakimś kumplem, który w ręce trzyma nowiutką, miedzianą klamrę akumulatora. Teraz auto zapala niemal zanim kierowca przekręci kluczyk. To był dzień, pełen wrażeń i prawdziwej Ugandy. Takie dni są kwintesencją podróży.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz