Ekspedycja Sumatra - dzień 21 (28.09) - czytanie

To rzecz niepodobna do nas, siedzimy w hotelu i czytamy książki. Jest zimno, zobaczyliśmy już wiele, pora nieco poczytać. Pani oddaje się lekturze Kukuczki, ja skończyłem Poirot w wykonaniu Sophie Hannah. W 3 dni 260 stron, jak za dawnych lat. Nie ukrywam, że pochłaniają mnie przygody mojego ulubionego bohatera. Przy śniadaniu poczyniłem kolejne obserwacje Indonezyjczyków - łatwo zorientować się w hierarchii społecznej. Ci - powiedzmy wyżej - charakteryzują się wielkimi zegarkami, obłędnie wielkimi oraz sygnetami z kamieniem wielkości gałki ocznej. Poza tym warto zwrócić uwagę na to, w jaki sposób ludzie się ze sobą witają. Chcąc uszanować czyjąś wyższość lub okazać szacunek, osoby "niżej" ściskają dłoń i przykładają ją do swego czoła. O 13 zaczęło padać, godzinę później wykorzystaliśmy małe okno pogodowe i poszliśmy coś zjeść. Kierując się radą wczorajszego kierowcy, wstąpiliśmy do lokalnej niepozornej knajpki, gdzie na sam zapach, wszystko się podnosi, a dla co bardziej wrażliwych osób na higienę będzie to budziło obrzydzenie. Wchodzę, pytam o wieprzowinę - nie wie co to takiego.
- Beef? - pytam
Widzę potakiwanie głową po czym pani pokazuje palcem na jedną z brudnych misek na szybie wystawowej. Patrzę, widzę jakiś brązowy płyn, z którego praktycznie nic nie wystaje. Pani mówi, żeby usiąść i skosztować. No dobra. Tłumaczę pani kucharce, że chcemy jedną małą porcję wołowiny. Dostaję dwie normalne, kilka misek - ryż, woda do mycia i do picia, sos, trawa i mięso. Mięso w jednym kawałku. Pytam, czy mają nóż - nie mają, ale pani mówi, że nie ma problemu, bierze moją michę wieprzowiny i idzie za ladę. Po czym bierze nożyczki i tnie moje mięso na kawałki. Siadamy obok białego jednookiego mężczyzny. Jemy. Mięso - może być, sos bardzo ostry. Skosztowałem tego zielonego, co miało robić za sałatkę. Uuuuuu przetrzepało mnie. Bardzo mdły smak. Pani wcina, ale widocznie się męczy. Zagadujemy sąsiada. To Amerykanin ze stanu Waszyngton, spędza emeryturę jeżdżąc po tej części globu. Uwielbia Berastagi, małe przyjemne ciche miasteczko... Taa, jasne, podzielam ten pogląd. Mówi, że przy jego emeryturze ciężko przetrwać w Stanach, a tu, proszę bardzo, dwudaniowy obiad i jeszcze kawę sobie zamówił. Pamiątkowa fotka i spadamy. Ciągnie mnie na targ. Tam ciągle coś się dzieje. Po deszczu jest jeszcze ciekawiej. Tumult, gwar, hałas, tu idą, tam jadą... Idziemy na część rybną targu. Pani mówi, że nie przejdzie tej alejki, cały obiad jej się podniósł pod gardło, a zapach ryb dodatkowo to potęguje. Nie było łatwo, ale dała rade. Zuch dziewczyna. Idziemy do "naszej" stałej knajpy, zamawiam n-ty raz cziken steak, naprawdę dobry. Później kawa przy rondzie, ostatnia już w tym mieście, targ z owocami i hotel. Mam dość. Kończy mi się wena do zdjęć, mam dość syfu, brudu, ciągłego "hello mister", chcę stąd już wyjeżdżać...