Ekspedycja Sumatra - dzień 6 (13.09) - Sumatrzańskie życie od kuchni

Lało ponad 6 godzin, intensywny deszcz. Rano nie było śladu po opadach, może jedynie podwyższony poziom rzeki, przy której mieszkamy. Zamawiamy naleśniki na śniadanie i o 10 przyjedzie po nas kierowca. Początkowo znaleźliśmy mini biuro podróży, który oferuje pół dniowe tournee, jednak uznaliśmy, że wyjazd z lokalsem dostarczy więcej wrażeń i nie pomyliliśmy się. Tuk tuk - to nazwa motorowej rikszy, do starego motorka przykręcają kosz z fotelem na 2 osoby i już się jedzie. Drogi są niemiłosiernie dziurawe, trzęsie, rzuca, ale warto. Kierowca nazywa się Bang Bang i zapuszczamy się w zakamarki sumatrzańskiej wsi. Tu zaczyna się przygoda. Jest biednie, Ameryki nie odkryłem. Ludzie się uśmiechają, chętnie pozują do zdjęć, co akurat mi nie jest na rękę, bo chcę zrobić jak najbardziej naturalne zdjęcia. Pani przy drodze rozkłada płachtę, na niej suszy się ryż. Co z tego, że obok jeżdżą samochody? Inna kobieta depcze ryż gołymi stopami, a poziom higieny tu na Sumatrze woła o pomstę do nieba. Stajemy przy kakaowcu, jego owoce również suszą się przy drodze. Samochodów tu mało, rachunek jest prosty - są droższe, utrzymanie kosztuje, a i drogi państwo musiałoby dostosować do ich potrzeb, a tak, motorkiem da się wjechać wszędzie i niemal po wszystkim. Kraj zadowolony, obywatele również. Wchodzimy do jednej z chat, pokazują nam jak smażą trzcinę cukrową, uzyskaną masę wlewają do foremek i całość stygnie. Kilka minut później podglądamy produkcję tofu. Na przerwie popijamy sok z kokosa. Nie widzę smutku w oczach lokalsów, cieszą się z tego, co mają. Większość z nich siedzi przed swoją chałupą, podgląda przejeżdżające motorki, z komórką w ręku. Tak upływa im czas. Niemniej wiele osób stara się w jakiś sposób zarobić na życie, coś tam sprzedają - proste produkty takie jak owoce, woda, benzyna w butelkach plastykowych, oranżadki w proszku... W pewnym momencie mijamy cmentarz. Nie wszyscy mają nagrobki. Ci z biedniejszych rodzin, podobnie jak w Afryce, mają jedynie kopiec z kamieni. Umówiliśmy się z Bang Bang, który prawie nic po Angielsku, że jak powiem foto, to zatrzymuje swój pojazd i ja robię zdjęcia. Kilka razy sam wyszedł i coś lokalsom opowiedział o nas, co ułatwiło mi robienie zdjęć. Po półtorej godziny mówi mi, że wracamy do Bukit Lawang. Krótka dyskusja z Panią i jesteśmy jednogłośni - nie chcemy jeszcze wracać do wsi! Chcemy jeszcze pozwiedzać. Ciężko się z gościem dogadać, extra money, extra village - nic, nie da rady, albo nie rozumie, albo nie chce mu się. Dobra, co ja będę tyle gadał, wyciągam gotówkę. Od razu wyraz twarzy mu się poprawił. 100 tyś. Ok? Nie? 200 ok? Ok! I już wie gdzie jechać. Zawracamy i przejeżdżamy przez przedmieścia Bohorok. W sumie to całe miasto wygląda jak jedno wielkie biedne przedmieście. Stajemy przed szkołą. Islamska. Nic to, dziewczęta reagują piskiem, tylko nie wiem czemu, być może moja półroczna broda kogoś im przypomina. Niektóre chętnie pozują do zdjęć, niektóre uciekają. Wychodzi nauczycielka, uśmiecham się i podchodzę. Ona odwzajemnia uśmiech. Śmiało wskazuje mi drogę do salki, wchodzę, ogólnie wzbudzam popłoch, pokazuję pytająco na aparat, po chwili robię zdjęcia. W centrum Bohorok zatrzymaliśmy się jeszcze w bankomacie, obsługują one tu popularne karty, które znane są w Polsce. Podobnie jak w naszym kraju, we wiosce najbogatszym i najbardziej zadbanym budynkiem jest kościół, czyli meczet. Po 4 godzinach wracamy z Bang Bang i Tuk Tuk do Bukit, wytrzęsieni, ale zadowoleni, że zobaczyliśmy inną Sumatrę, z dala od utartych szlaków, zobaczyliśmy ludzi myślących i żyjących inaczej, mających mało i doceniających wszystko to, co posiadają.