Złote Góry Złote! Czernica

Było to w miniony weekend. Piątek 12.10, 15.50 wyjeżdżamy spod pracy, Rodzice dotarli na czas i z większą grupa jedziemy na weekend. Drugi weekend z rzędu w górach. Tego nie widzieli najstarsi górali. Ale skoro złota jesień trzyma? To w Góry Złote. Pokazać trochę świata, oderwać się od trudnej rzeczywistości i pochodzić po górach. Droga mija szybko i wspaniale. Dojazd do Lądku Zdroju wyboisty. Duży apartament w starej urządzonej w drewnie willi czeka. Oj jest kapitalny klimat. Blisko centrum. Zatem po wczekowaniu idziemy na obchód miasta. Wód nie skosztujemy, bo konferencja. Jest kawiarnia! Pani za ladą informuje, że dziś do 21 czynne i ani minuty dłużej. To Polska właśnie. Jest pół godziny do wyrzucenia z lokalu, zatem zamawiamy, siedzimy i pijemy. Jedna z kuracjuszek szerokim dekoltem i twarzą uśmiecha się do mnie za każdym razem, gdy przechodzę obok. Uzdrowisko... Później spacer po Lądku. Od dawna wiem, gdzie jest dancing, idę sam sprawdzić, reszta wycieczki nie ma ochoty. Wchodzę, patrzę, kilka par wtula się do siebie powiedzmy w rytm muzyki, fajnie jest. Co stanie się w uzdrowisku, zostaje w uzdrowisku. Taki był piątek. A sobota? Sobota w góry. Słońce dosłownie praży jesiennym blaskiem. Złoto dookoła. My w Góry Złote. A dokładnie do Gierałtowa. Rodzice swoim szlakiem, my swoim, spotkamy się w górach. Auto zostawiamy na małym parkingu w Gierałtowie i idziemy niebieskim szlakiem w kierunku skałek Trzy Siostry. Chyba w żadną inną porę roku nie ma tak pięknie, jak teraz. Słońce podgrzewa kolory, widok na wioskę i okoliczne góry - nieprzeciętny. Trzy Siostry, ładnie prezentują się skały, wchodzę na jedną z nich - kolorowo. Piękne chwile! Uwielbiam być na szlaku ze świadomością, że wracam do miejsca, które daje mi odpoczynek i pewien poziom komfortu. Tak, na weekendach jestem wybredny. A urlop? to już inna bajka, jesteśmy w stanie się dostosować. Aparat spisuje się bez zarzutu. Uff jaka ulga. Wystraszył mnie tydzień temu. Docieramy do punktu widokowego na południe od Przełęczy Dział, genialne trasy rowerowe, które wędrują na poczekalnię. Jest gdzie jeździć. Dochodzimy do Wielkiego Rozdroża rozprawiając o tym i o tamtym, temat służbowy również się pojawia. Wreszcie skręcamy na ścieżkę poza szlakiem. Chcemy wejść na Czernicę. Nigdy tam nie byliśmy, a wchodzenie na takie małe szczyt ma coś w sobie. Nie tylko te najwyższe. Spoglądając na mapy.cz decydujemy się iść w górę na dziko i niemal zawsze obfituje to w ciekawe obserwacje. Tym razem znajdujemy źródło, tuż obok miejsce, w którym coś zjadło dużego ptaka, po czym zostały tylko duże pióra. Na szczycie Czernicy jest nieco tłoczno, pierwsi ludzie na szlaku po kilku godzinach marszu. Wchodzimy na wierzę widokową, wieje, ale jest ładnie. Stamtąd stromo w dół czerwonym szlakiem, który - mam wrażenie - jest inaczej wytyczony, niż moja elektroniczna mapa pokazuje. Niby łatwy i krótki spacer, a zrobiło się prawie 20km. Cudowny dzień. Wieczorem po kościele - kawa. Wreszcie się udało posiedzieć w Domu Klahra. Co chwila jakieś koncerty, a my tylko na kawę. Jest naprawdę dobry klimat. Trzeba tu wrócić! Decyzja zapadła, że na przebiśniegi tu wrócimy!