NZ II - dzień 20 - Avalanche Peak (1833 m n.p.m.)

W miejscu, w którym mieszkamy poznaliśmy Walijczyka Marka, który samotnie przemierza Nową Zelandię. Bardzo cichy, skromny i uczynny. Przyznaję, że obserwuję rożne formy podróżowania. Najbardziej zadziwiające są takie, gdy ludzie przyjeżdżają do miejsca noclegowego, nie ważne, czy to hotel, hostel czy lodge i tam po prostu przebywają. Gapia się w swoje telefony, nie rozmawiają z nikim dookoła podczas, gdy na dworze świeci słońce, jest pięknie i o pięknie przyrody nie wspominając. Tego kompletnie nie rozumiem. Naszego Marka podziwiam. Spędził tu już wiele miesięcy zaczynając od północnej wyspy, nie ma tu samochodu, jeździ wszędzie stopem - jak mówi najdłużej czekał pół godziny na podwiezienie - nie ma ani komputera ani tabletu, nawet nie zauważyłem, czy ma telefon komórkowy, je mało (podczas gdy ja chcę próbować wszystkiego), gdy mu zaoferowałem, że dam mu moje butle gazowe , które mi zostały, stwierdził, że nie ma palnika. I mimo tego trzyma się nieźle, w wolnych chwilach czyta książkę o Nelsonie Mandeli i nie ma zamiaru wyjeżdżać z Wyspy. Wczoraj zapytał, czy może z nami zabrać się samochodem na trasę Avalanche Peak Track. No pewnie. Umówiliśmy się, że wstajemy o 6, patrzymy w okno i decydujemy się co robimy. Wstaliśmy 30 minut później, Mark czekał. Pogoda zapowiadała się nieźle, wiec zdecydowaliśmy pójść w góry. Na parkingu się pożegnaliśmy, bo każdy idzie swoim tempem. We wszystkich ulotkach, nawet na znakach w okolicy piszą, że stromo, a nawet bardzo. Faktycznie, łatwo nie było. Na początek busz, ale w tym buszu nogi trzeba dźwigać oj bardzo wysoko. Kije szybko powędrowały na plecy i dalej na czworakach. Mój ulubiony styl. Na poziomie 1300 m busz zanika, pojawiają się krzewy i pierwsze skałki. Zaś na poziomie ok. 1500 m pojawia się gęsta mgła i duże skały. Tu trzeba szczególnie uważać, gdyż skały są mokre, kruche i dookoła przepaście. Mało osób wspina się. Zauważyliśmy, że nasz Mark już schodził alternatywną trasą Scotts Track. Długo na szczycie nie pobył. Zimno i mglisto. Jakieś 200 m przed szczytem dostrzegliśmy cel naszej wędrówki, a na nim 2 francuzów afrykańskiego pochodzenia i... Kea, tutejsza papuga, która wszędzie, gdzie może żebrze o jedzenie. Ja przyznaję jestem daleki od optymalnej formy. Dziwne, jet lag już dawno minął, ciągle chce mi się pic, dojadam, a Pani się dziwi, że taki jestem zmęczony. Wejście, które ma ok. 1100 m przewyższenia zrobiliśmy w niecałe 3 godziny, co przy 4 wg planu jest całkiem niezłym wynikiem. Byłem zmęczony. Mnóstwo zdjęć, szczególnie, że Kea lubią pozować, nie boja się ludzi i podchodzą bardzo blisko, a na tle ośnieżonych szczytów wyglądają świetnie. Ponad 30 minut spędzamy na szczycie. Później zejście Scotts Track, dużo prostsze, niż wejście. Ślady wczorajszej ulewy dają się we znaki, często woda leje się szlakiem wielkim strumieniem, co z pewnością nie ułatwia życia. Mgły spowijają majestatyczny Mt Rolleston, który ma tylko niecałe 2300 m a poziomem trudności dorównuje Mt Cook. Muszę powiedzieć, że Arthurs Pass jest, ładny, ale z nóg nie powala. Może dlatego, że za dużo już widziałem tutaj i poprzeczka jest postawiona wysoko. Po ok. 6 i pół godzinach docieramy do auta. Bardzo fajny wynik. Wracając zatrzymujemy się na punkcie widokowym, obiad i czytelnia. Dobrze, że internet włączyli, ale z pokoju nie mam zasięgu. I całe szczęście, kończę kolejną książkę, tym razem Sherlock Holmes. Zdarzają mi się ambitniejsze pozycje, ale na razie jestem w trybie urlopowym.