Rycerzowa - zimowy klasyk

pora zacząć zimowe przechadzki po Beskidach, stare dobre szlaki, o których chętnie zapominamy od wiosny do jesieni, a budzą się w naszych myślach dopiero w grudniu. Jest ich cała lista, a my zaczęliśmy od Rycerzowej. Wczoraj rano, sobota, termometr pokazał pod domem -19 stopni. Trochę się zawahałem nie biorąc kalesonów, tylko "zwykłe" zimowe górskie spodnie. Pod kościołem w Soblówce było -15. Idziemy czarnym szlakiem mając nadzieję na zjazdy na plastikowych torpedach. Śniegu nie jest dużo, powyżej kostek na szlaku. Nie było problemu z dojściem do początku Hali. Pani zadecydowała, aby iść od razu na Małą Rycerzową. Trochę niepokoił silniejszy niż zwykle wiatr. Tuż obok bacówki na Małej rozpoczął się śnieżny huragan. Odczuwalnie chyba było -30 stopni. O ile wspinając się było mi gorąco, nagle zacząłem marznąć. O chodzę zimą w tym samym zestawie, czyli bielizna z długim rękawem, na to bluza polarowa, później 2 kurtki polarowe. W tym czuję się świetnie i nieskrępowanie. Nie miałem jak złapać oddechu, przeraźliwe zimno. Pani została z tyłu, lecz ma kombinezon, więc jej jest ciepło. Otwieram jedno oko, patrzę - widok nie do zapomnienia - trzeba to zarejestrować, więc mimo przeraźliwego zimna otwieram pokrowiec, pstrykam zdjęcia nie patrząc na ustawienia i idę dalej. Byle do drzew, tam nie wieje. Niewiele chmur, ładne widoki, Tatry, Pilsko, Babia, później Racza, Przegibek, Bendoszka. Nagle myślę sobie, no piękne to, jednak "szczęka mi nie opada", co ze mną się dzieje ? Zawsze piałem z zachwytu. A tu spokój. No tak, "syndrom nowozelandzki" działa. Polega on na tym, że jak wrócisz z Antypodów, to na zasadzie kontrastu, wszystko co widzisz, nawet jak jest cudowne, staje się bladsze na tle wspomnień z odległych krain. Ale to mija. Później zejście do bacówki. Herbata, tłumy ludzi, powrót czarnym do auta. Dobrze było! Idzie odwilż. Ciekawe, czy to już pierwszy i ostatni śnieżny wypad w tym roku ?