NZ II - dzień 7 - Abel Tasman Coast Track - dzień trzeci

czyli z Awaroa Hut do Totaranui. Tuż przed snem poszliśmy nad zatokę obejrzeć gwiazdy, była 22, nieco wczesna pora. Księżyc świecił jasno, trochę chmur, a gwiazdy coraz śmielej się pokazywały. Nie daliśmy jednak rady dłużej być na dworze. Trudny dzień, trzeba odpocząć. Tu pojawił się jeszcze jeden problem - sandflies. Małe wredne muszki. W Polsce podobne siadają na owocach, tu na ludziach i gryzą, gryzą ile wlezie. Swędzi, boki, opuchlizna jest przez kilka dni. Szczególnie jak jest odpływ, jest ich całe mnóstwo. O 22 Awaroa spało. Wraz z nami w pokoju było tylko 5 osób. W pokojach obok około 10 turystek 50+, które rankiem zapomniały, że obok nich ktoś jeszcze jest w chacie. Zrobiły pobudkę wszystkim mieszkańcom przez swoje głośne zachowanie. 6.30. Nie ma pośpiechu. Zatokę można przekroczyć tylko w porze odpływu, a ten dziś swoją fazę kulminacyjną ma mieć ok. 11.30, co oznacza, że jakieś 90 minut przed i po tej godzinie będzie można iść, wody powinno być odpowiednio mało. W Awaroa spotkaliśmy dwójkę Polaków, jednak nie było okazji porozmawiać. Gdy jedliśmy śniadanie, przygotowywał się do marszu Amerykanin. Duży plecak, pakuje tam ciuchy, wodę, itd. Na końcu, gdy już wszystko spakował z bocznej kieszeni plecaka wyjmuje flagę, małą amerykańską flagę. Rozwinął ją z szacunkiem i dbałością, spojrzał, czy dobrze się prezentuje, najwyraźniej był zadowolony i tak z przymocowaną flagę powędrował dalej.  Później idąc przez Awaroa Inlet rozmawialiśmy z Panią o tym, co zobaczyliśmy. Pytam - jak na tle tego, co zobaczyliśmy do tej pory - hindus szukający miejsca na modlitwę, ten Amerykanin z dzisiejszego dnia - wygląda Polak ? Marnie - bym powiedział. Przemarsz po mokrym piachu to ciekawe doświadczenie, nie dotrwaliśmy do momentu, gdy woda całkowicie odpłynęła, keeny na nogach, nogawki w górę i idziemy. Dziś ok. 7 km, łatwa trasa, ale trzeci dzień marszu może zmęczyć. Trasa podobna do tych pozostałych, trochę plażą, trochę lasem. Zauważyłem, że tuż przy plaży rosną palmy kokosowe, bardzo podobne do wielkich paproci. Pewnie ziarenka przywiał wiatr lub przeniosły zwierzęta z południowego Pacyfiku. Około południa docieramy do Totaranui, skąd o 13.45 ma zabrać na motorówka. Jest zasięg! Sprawdzam pogodę na najbliższe 2-3 dni, ma być słońce! I tyle samo później deszczu. Nasz główny punkt wycieczki "Lake Blue expedition", czyli wyprawa do najczystszego jeziora świata staje się nie pewny. Więcej optymizmu! Może nie będzie tak źle. Jesteśmy zmęczeni, wczorajszy ulewny dzień dał się we znaki, Motorówka wiezie nas godzinę, do tego czasu muszki zdołały nas solidnie pogryźć. Przypływamy do Marahau. To też jest ciekawe - bardzo popularne miejsce, a dla turystów jest darmowy parking. Jest i może być inaczej na świecie, niż w Polsce, czy w Europie. Trzeba tylko przestać ciągle chcieć zarabiać na wszystkim. W Europie wydaje się nie do pomyślenia. Obiad w Motuece, solidny stek. Kawał nowozelandzkiego mięcha. Później do Takaka odpocząć do naszej lepianki. Nie pomaga perspektywa kiepskiego lokalu. Jeszcze 3 noce tu spędzimy.