Pożegnanie z polskimi górami w 2015 - Romanka i Rysianka

tak tak, to był ostatni wypad w tym roku w polskie góry, następne będą już w Nowej Zelandii, ale o tym niebawem. Zimno, wieje, co robimy ? Jedziemy. Nowy większy bolid, który zyskał nazwę Kiwi, więc można jeździć. Padło na klasykę - czyli Beskid Żywiecki. Smaki jesieni. A więc Sopotnia Wielka, na początek na dziko do góry na Romankę. Tak, szlaki są dla mięczaków. Prawdziwe góry czuje się idąc na dziko, wzdłuż strumienia, z kompasem lub mapą w ręku. Co mnie zaskoczyło, to to, że od ok. 1200 m pojawiły się krzewy jagód - pełne owoców, ale jakich! Wielkich jak aronie. Nie jeden ani dwa, ale całe wielkie połacie! I to aż do samego szlaku. Wniosek ? Nikt tam nie chodzi, nikt tam nie zbiera jagód. Latem tak się nie najadłem, jak teraz. Ktoś powie - wścieklizna, lisy chodzą, itp. Możliwe. Jak nie myśli się o chorobie, to jej się nie wywoła. Na niebieskim szlaku wiało, zimno. Babią i Pilsko pięknie było widać, później Rysianka. Tu też było wesoło. Idę po wrzątek, pan nalewa i mówi:
- 2zł
- dobrze, chwilka, skoczę po pieniądze - odpowiadam (nie miałem ze sobą gotówki, gdyż zazwyczaj za wrzątek nie płacę)
Za chwilę podchodzę do okienka, kładę monetę, a pan mówi:
- tam z boku jest skarbonka. I proszę o tym pamiętać, abym następnym razem nie musiał przypominać.

!@#@#@??? Cóż więcej komentować. Dlatego wolę Czechy lub Słowację, bo nawet jak już coś powiedzą w tym stylu - co jeszcze mi się nie zdarzyło - to przynajmniej nie zrozumiem. Chwilę posiedzieliśmy i poszliśmy dalej mając na celu Pilsko. Była godzina 14.00. Trochę nam wejście na Romankę zeszło. Wiało i było coraz zimniej. Marna to frajda iść na Pilsko, a tu jeszcze mecz wieczorem (to była niedziela 11.10). Doszliśmy w okolice Palenicy i Hali Cudzichowej, zdecydowaliśmy, że kompas i mapa w zęby i schodzimy do wsi. Dziko. Pięknie. Do czasu. No właśnie. Trochę po górach już chodzimy, więc potrafię rozróżnić odchody sarenki, wilka i misia. I te ostatnie - nie, nie wdepłem - ale widzieliśmy. Stojąc na dzikim zboczu w gęstwinie bez żadnej ścieżki dookoła nie jest wesoło. Nic, zaczęliśmy ze sobą głośniej rozmawiać i mieć oczy dookoła głowy. Misia nie widzieliśmy. A szkoda. Zdjęcie bym zrobił. I tak minęła naprawdę świetna wycieczka, klasyka! Będę wspaniale ją wspominał. Blisko, ale pięknie.

Co dalej ? Ano NZ II. Plan gotowy, napięty na maksa, ale jest i radocha. Umieszczę osobny wpis dot. naszych przygotowań. Miesiąc w Nowej Zelandii, ponownie.