Beskid Sądecki - dzień 2 - Żegiestów - Pusta Wielka

nogi bolały po pierwszym dniu, nie da się ukryć 23km to nie mała trasa. Jak zobaczyłem, że znowu gpsies nie pokazał przekroju szlaku, zamieniłem go na mapmyhike. Zaczynamy w Żegiestowie tuż przy byłym zrujnowanym sanatorium. Żal patrzeć, szczególnie gdy obok powstają tuz przy drodze nowoczesne budynki czy hotele. Idziemy niebieskim szlakiem, przechodzimy niemal przez sanatorium i idziemy powoli do góry, pojawiają się ruiny dawnej pijalni wód, bardzo ciekawe miejsce, idealnie nadające się do kręcenia horrorów. Nie tylko budynki o tym świadczą, ale także okoliczny las. Jest bardzo gęsty i ładny. Trasa powoli zaczyna się wspinać, a my mkniemy dalej wzdłuż mało uczęszczanej ścieżki, jednak - o dziwo - szlaki są wyraźnie zaznaczone i odnowione. Widać to było już wczoraj - tutejszy PTTK dba o to, widać rękę opiekuna. Po ponad godzinie wychodzimy na szeroką ścieżkę i idziemy nadal na północ, po drodze mijamy duże mrowiska - ogrodzone. W okolicach górki Trzy Kopce wychodzimy na łąki, dla mnie charakterystyczny element Beskidu Sądeckiego, jeden domek gdzieś tam w dali majaczy, a tak - pusto, cicho i pięknie. Idąc przez łąki dochodzimy do skrzyżowania pod lasem, trasa w prawo wiedzie do Szczawnika, w lewo zaś do nowej drogi, którą będzie można podjechać w okolice szczytu. Już piszę się na wspinaczkę rowerową. Idziemy początkowo drogą, nadal niebieskim szlakiem. I się zaczyna - ostrężyny, a raczej ich tysiące i to ogromne! Nigdy nie byłem fanem zbieractwa leśnych owoców, jednak jak się widzi TAKIE giganty, to trzeba się zatrzymać. Jemy, jednak pojawia się pomysł, aby zebrać do domu, będzie świetny jogurt. Długo nie trzeba było czekać, aż napełniliśmy całą butelkę. Idąc dalej - ogromne jagody, później maliny. Raj! Niesamowite miejsce. Po 3 godzinach docieramy do szczytu - Pusta Wielka. Istotnie pusta, tylko 2 osoby pojawiły się. Sam szczyt jest zalesiony, jednak ostatni kawałek to plantacje jagód. Wielkich jagód. Co za teren! Nie odkryty przez turystów. Cały Beskid Sądecki leży w cieniu Tatr i mam wrażenie, że tłumy jadą na Krupówki, mijając kompletnie Sądecczyznę. Może to i dobrze, mamy gdzie jeździć, nie trzeba szukać ciszy i samotności. Sama nas znajduje. To jest niedziela, miał być krótki szlak, a jednak się wydłuża. Długa droga do domu, więc spędzamy jakiś kwadrans na szczycie i ruszamy czarnym w dół. Stwierdzam, że jest to jedno z najlepszych zejść, jakie przeszedłem ostatnio. Trasa kręta, wije się, mnóstwo zakrętów, bardzo dobrze oznaczona, ale nie to jest najważniejsze - istotny jest las, który ciągle się zmienia, ogrom owoców leśnych, widoki okolicznych gór - wszystko w pełni zharmonizowane. Jak spojrzy się na mapę - w połowie zejścia do Żegiestowa na czarnym szlaku jest duża polana, cudowne puste miejsce. Przerwa, leżę na trawie, myślę o moim dziadku, który przeżywa trudne chwile, myśli gdzieś tam uciekają do wspólnych chwil razem. Cudowne miejsce. Schodzimy do wioski, po drodze jeszcze zjadam poziomkę i mam komplet owoców leśnych na jednej wycieczce - stary a głupi - pomyślą. Ale potrafię się cieszyć z wszystkiego, nawet tego najmniejszego. Pierwszy odido, idziemy pić. Rozmawiam często z lokalsami, zachwalam okoliczne góry. Pani mówi, że turystów mało, ale uśmiechem odwdzięcza się, gdy słyszy komplementy o okolicznej przyrodzie. 6 godzin nam zajęła ta wędrówka. Cudowny szlak. Bardzo dobrze jest on opisany w przewodniku Bezdroża. Wracamy przez Piwniczną, Rytro - byliśmy tu lata temu i koniecznie wrócimy. Rytro jest świetnym punktem wypadowym. Stajemy w Nowym Sączu. Super wrażenie na nas zrobił w piątkowy wieczór, gdy jechaliśmy na weekend. Teraz - rynek. Targ staroci. Lubię takie klimaty. Jemy w Restauracji Ratuszowa, arogancki kelner podaje dania, jemy i spadamy. Wyciskamy weekend jak cytrynę, do ostatniej niemal godziny. I oto chodzi. Polecam Beskid Sądecki. Wracamy tu, jeśli nie jesienią, to chętnie wiosną.

Create Routes
or Search for a route
from millions at MapMyHike