Góry Bystrzyckie - dzień 2 - Przełęcz Spalona - Jagodna - Międzylesie

Punktualnie o 7.15 przed hoteli podjeżdża Lanos, miły pan zaprasza, wsiadamy, jedziemy. W kierunku PTTK Jagodna, przełęcz Spalona. Miło się gawędzi. Pan pracował w Straży Granicznej, opowiada jak się żyje w tych rejonach. Sporo osób pracuje w Czechach, z kolei Czesi wykupują lokalne Biedronki, które ponoć są tutaj własnie najbardziej dochodowe w całej Polsce. Jest biednie, to widać gołym okiem. Kierowca mówi, że został jeden państwowy zakład pracy, nic poza tym, nikt nie inwestuje, mnóstwo pustych domów, zarośniętych zaniedbanych działek. Żal patrzeć. Jak Pani słusznie zauważyła, kierowca jeździ bez pasów, przekraczając dozwoloną prędkość, postawiła, że policjant – trafiła – jak się później okazało. Kierowca – jako druga osoba w ciągu 24 godzin – namawia nas na wejście na Trójmorski Wierch, widać, że lokalsi są dziwnie z niego dumni – tam znajdują się zlewiska 3 mórz. Fajnie się gawędziło. Przed 8 rano jesteśmy przy schronisku PTTK Jagodna. Zimno. Przed schroniskiem pozostałości po libacji, jeszcze ogień się tli – a na stołach ogórki, wino, piwo, kiełbaski, nówki! Ładne klimatyczne schronisko. Idziemy niebieskim na Jagodną. Idzie się nową utwardzoną drogą, co trochę psuje mi humor,  północne Góry Bystrzyckie są zupełnie inne, dziksze. Ale i tu jest praktycznie bezludnie. Po godzinie zdobywamy najwyższy szczyt tego pasma – jeszcze 3 do Korony (Chełmiec, Łysica i Szczeliniec), ale chcę ją zdobyć na Szczelińcu – bo z daleka przypomina mi niezdobyte Walls of Jerusalem na Tasmanii. Z Jagodnej idziemy nadal niebieskim szlakiem w kierunku Przełęczy nad Porębą, później z Gniewoszowa na południe żółtym  - zaczynają się widoki. Pogoda psuje nastrój, bo ciemne chmury nad głowami, ale nie pada. Idzie się polanami i łąkami, żadnych domów, żadnych ludzi. Sami i jest naprawdę ładnie. Jak ktoś może rower tu przytachać, to przejedzie na nim całą naszą dzisiejszą trasę. Momentami mam wrażenie, że jestem gdzieś w woj. lubelskim, bo tak go sobie wyobrażam – bezkresne łąki i nic poza tym na horyzoncie. Ale właśnie tak tu jest w Kotlinie Kłodzkiej. Jeżeli ktoś szuka rekreacyjnego przejścia bez trudności technicznych – to jest właśnie to. Momentami szlak jest słabo oznakowany. W okolicach Lesicy schodzimy z żółtego szlaku i kierujemy się na wschód do Międzylesia. W Lesicy stoi kilka starych kompletnie zrujnowanych stodół. Cała trasa zajęła nam 7 godzin. Nogi bolą, niemal całą trasę szliśmy bo utwardzanych drogach, kolano nie boli, czemu?  Być może dlatego, że tydzień temu zjadłem pół paczki miśków Haribo, ponoć pomagają na stawy. Po odświeżeniu się w hotelu, jedziemy do Kralików, miasteczka oddalonego o jakieś 10km od Międzylesia, oczywiście szukając kufelka kofoli. Ładny rynek, dobra restauracja – jest pysznie. Wieczorem 2 mecze, odpoczynek. Jutro – Chełmiec.