Długi weekend w Bieszczadach - dzień 3 - Pszczeliny Widełki - Magura Stuposiańska - Dwernik

Nogi bolały po wczorajszym dniu, jednak mieliśmy świadomość, że pogoda może nie utrzymać się długo. W planach była jedna wielka trasa, niebieskim szlakiem z Pszczelin przez Otryt do Polanicy. Jednak wczoraj człapiąc już w okolicach Tarnicy pomyślałem sobie, że nie dam rady przejść całej trasy, trzeba ją podzielić, tak więc zdecydowaliśmy, że we wtorek 29.04 zdobędziemy Magurę Stuposiańską. Auto zostawiamy w Widełkach, z jednej strony szlak idzie na Bukowe Berdo, z drugiej nieco dalej i niepostrzeżenie szlak idzie przez podmokły teren na Magurę, tam też poszliśmy. Wystarczy zejść z drogi, już wpadamy w małe bagno, zaskroniec wije się w okolicach nóg. Później bukowy wiosenny las. Nogi bolą, ale przestawiłem się w tryb ZAZ. Co to znaczy ? "Ze$*am się ale zajdę". Po to tu przyjechaliśmy, aby chodzić, a nie jęczeć z bólu. Pani z jednym chorym okiem idzie dzielnie. Więc dojdziemy, choćby... no właśnie. Tak to działa. Wycinka drzew, szlak jest nieco zmodyfikowany, ale nie zbaczamy ze szlaku. Tu przed szczytem Magury roztacza się ładna polana na południowo-zachodnią część Bieszczad z Połoniną Caryńską na czele. Cisza. Pusto. Ni to sezon, no to długi weekend. Cudowny czas. Rozbijamy mini obóz na polanie, rozkładamy pelerynę, zdejmuje buty - przerwa. Dreptamy raptem 2 godziny, ale organizm domaga się przerwy. Tu, jak nigdzie indziej, wsłuchuję się w to, co do mnie mówi. Drzemię. Pani budzi mnie za chwilę. Mamy gości, i to jakich, niezwykli. Pierwszy - czerwono-pomarańczowy, olbrzymia larwa prawie weszła mi do ucha. Ja wiem, z ponad 10cm długości. Nie widziałem nigdy czegoś takiego. Drugi gość jest bardziej tajemniczy. Coś wielkiego rusza się w krzakach, to nie sarna... Czekamy, okazuje się, że to leśniczy z pistoletem patroluje teren, nie idzie szlakiem, ma swoje ścieżki. Po godzince przerwy ruszamy dalej, zdobywamy szczyt i stromo na dół. Kolano już nie wytrzymuje. Po raz pierwszy jak dobrze pamiętam muszę założyć opatrunek, ból jest tak duży, że nie mogę normalnie zrobić kroku. Ale tryb ZAZ działa. Dojdziemy. Zejście z Magury w stronę Dwernika nie jest już tak ciekawe, jak kawałek z Widełek, niemniej pusty i dziki. Ptaki śpiewają, ciesząc się wiosną, jest bardzo ciepło. Po zejściu jedziemy, a raczej wreszcie wracamy do Wilczej Jamy w Smolniku. Wielki come back. Świetna restauracja.