Czerwone Wierchy - falstart

miniony tydzień był gorący. Pociłem się w biurze, pociłem się w sobotę z nadzieją, że będzie piękna niedziela, choć prognozy mówiły mi, że nadzieja matką głupich. Finał Ligi Mistrzów nie pomógł, nie dość, że się przeciągnął i później poszliśmy spać, to jeszcze moich rozbito. Pobudka o 4 rano, o 6 wyjazd, o 9 w Kirach meldujemy się na parkingu. Haracz - 5zł, ani słowa o prognozie pogody, a za bilet służy wydruk z kasy fiskalnej. Normalka. Zaczynamy zielonym, a później odbijamy w lewo do góry czerwonym szlakiem, zaczyna się ćmić. Po około 1,5 godziny drogi dochodzimy do Pieca, ciemno się robi - grzmi i pada. Górna granica lasu. Nie ma szans, nie ryzykujemy, odwrót. Jak ja tego nienawidzę. Tydzień czekania, upału, jedziesz w góry i nic z tego. Drugi raz zawracamy z Tatr, wcześniej były Rysy, zbyt dużo śniegu, nie daliśmy wówczas rady. Ale my wrócimy, oj na pewno, ale wtedy, kiedy naprawdę będzie czerwono, czyli w okolicach września. Gapa ze mnie, bo nie wziąłem swojego aparatu. Jak to dobrze, że Pani ma swój wypasiony telefon, pożyczyła. Wyglądałem jak niedzielny turysta, ale co tam, niewiele straciłem. Podeszliśmy do schroniska, w deszczu, po godzinie wyszło słońce i było upalnie. W drodze powrotnej Jaskinia Mylna. Pani spękała, ja bym poszedł dalej. Ale łażenie po grotach nas nie kręci. Smutna ta niedziela, ale dziś żyję kolejnym weekendem - zobaczymy co pogoda przyniesie, to ona rozdaje karty.