Weekend w Sudetach - Pokrzywno - Orlica - dzień 2

spało się nawet znośnie, choć skromne warunki nieco przeszkadzały. Dziś wielka trasa, przez Góry Bystrzyckie idziemy na Orlicę, najwyższy szczyt Gór Orlickich. Celowo wybraliśmy długą ale w miarę płaską trasę - początek sezonu, forma nie ta, lepiej pomęczyć się na płaskim. Zaczynamy od parkingu w Pokrzywnie, później zielonym na zachód. Piękne lasy. Od razu czuć, że to Sudety, to widać na pierwszy rzut oka. Pani swoje oko ma zaklejone, idzie niczym pirat, ale tak lepiej. Pusto. Jesteśmy znowu sami, przyroda i my, wreszcie. Kawałek zielonego szlaku zwie się "Zielona droga", ptaki śpiewają, wiosna jest tu jeszcze we wczesnej fazie. Na rozwidleniu szlaków na "rozdrożu pod Bieścem" idziemy niebieskim, zwanym "Widlastą drogą" i wychodzimy z Gór Bystrzyckich, nie muszę pisać, że jestem nimi zauroczony. Kochaś ze mnie. Dalej na zachód w kierunku drogi 389 i w Góry Orlickie. Nie ma większych trudności, wyzwaniem jest czas. Chciałoby się zostać dłużej i podumać, a trzeba maszerować. O dziwo, jeszcze dzień wcześniej miałem silny katar, mix przeziębienia i alergii, tu wszystko mija, jestem w swoim środowisku. Orlica - niemal równo 5 godzin marszu, zmęczony jestem, chce się pić, a wody zaczyna brakować. Sam szczyt nie jest specjalny, jest ładnie, malowniczo, ale bez widoków. Na szczycie ostrosłup z marmuru - na trzech ścianach pomnika upamiętnieni zostali: cesarz Józef II (był na Orlicy w 1779 r.), John Quincy Adams (był tutaj w 1800 r.) oraz Fryderyk Chopin (podobno był tutaj w 1826 r., ale nie zostało to potwierdzone). Ciekawostka. Schodzimy do miejscowości Zieleniec. Jeść i pić. Jest "mini market", uwielbiam tego typu sklepiku, to nasz wodopój. Picie, wafelki, starczy, na pewno jest tu restauracja, pojemy sobie. Jest jeszcze schronisko PTTK. Instynkt podpowiedział mi kupienie tych wafelek. Okazało się, że poza tym sklepikiem, nie ma tu nic otwartego. Wymarłe miasto. Schronisko PTTK ? Jest, stoi. Zamknięte. Remont do końca kwietnia, czyli do początku długiego weekendu. Jaka ściema. No i problem. Woda jest, ostatnie kromki, 15 minut przerwy i nic tu po nas. W Zieleńcu jest bardzo ładny kościół z kamienia, warto się zatrzymać. Ruszamy zielonym, 3 godziny drogi do auta. Nogi bolą, oko pobolewa. Nadchodzi główna atrakcja wycieczki - Rezerwat Torfowisko pod Zieleńcem. Absolutny "must see" tych rejonów. Wieża widokowa, na którą warto się wspiąć. Idziemy dalej, dookoła dróżki pełno wody, mchów, bagien - pięknie! W przewodniku wyczytałem, że torfowiska dochodzą do 8,5m głębokości, tak więc nie ma żartów. Uwaga, warto trzymać się zielonego szlaku - idąc na wschód skręca on mocno w prawo, mimo że można iść prosto - koniecznie skręć w prawo wg zielonych znaków. Na skrzyżowaniu można dostrzec resztki drewnianej kładki, idziemy! Woda, bagna, trzeba uważać. Wpadłem na pomysł, aby sprawdzić jak jest głęboko, zacząłem macać kijem grunt, nagle kij się zanurzył na około metr, dalej nie próbowałem, i to raptem tuż obok mojej nogi, która spoczywała na desce. Bardzo trzeba uważać. Słoneczko miało się ku zachodowi, piękna pogoda no i ten teren. Idzie się tak jakoś 30 minut, wrażenia niesamowite, jeden z piękniejszych płaskich terenów, jakim szedłem w Polsce. Po około 9,5h drogi docieramy do auta. Mam dość, ale jesteśmy zadowoleni, piękna długa trasa, którą idzie się niemal całą samotnie. Polecam gorąco.