Weekend w Sudetach - dzień 1

nareszcie! Pani poczuła się na tyle dobrze, że uznaliśmy, że czas pojechać na weekend w góry. Ponieważ plan wypadów ułożony jest już na cały rok, zaczęliśmy od Sudetów, a dokładnie Gór Bystrzyckich, Orlickich i Kamiennych. Celem było zdobycie szczytów do Korony Gór Polskich i poznanie terenów na południe od Wałbrzycha, dla nas kompletnie nieznanych. Zazwyczaj nie opisuję jak jedziemy, ale dojazd był na tyle ciekawy, że myślę, poświęcę mu pierwszy wpis. W piątek oboje pracowaliśmy, ostateczną decyzję podjęliśmy późnym popołudniem, nocleg mieliśmy zarezerwowany gdzieś w Polanicy Zdroju. Warunek jeden - ja kieruję. Zważywszy na to, że zacząłem jeździć autem 3-4 tygodnie temu, a w miarę pewnie poczułem się za kółkiem tydzień temu, a jeździłem do sklepu i z powrotem (kilka km), to trasa ponad 200km była nie lada wyzwaniem. A ja lubię wyzwania, no to w drogę. Autostradą A4 poszło gładko, nauczyłem się przynajmniej wyprzedzać. Zjazd z autostrady i zaczęły się atrakcję, czyli droga samobójców numer 46 przez Nysę do Kudowy. Po godzinie drogi zaczęły mnie boleć plecy, kark, cierpła ręka i noga. Moje ciało nie nauczone jest siedzieć i kierować autem. Mój pilot, czyli ukochana Pani, jednym okiem (drugie przymknięte, bo jeszcze chore) obserwowała co się dzieje. A się działo. Na tej drodze wyprzedzają się na trzeciego, czwartego i kto wie, czy i nie na piątego. Gościu jechał wprost na mnie i dosłownie metry wyprzedzając zjechał na swój pas, o dziwo nie spociłem się. Zrobiło się ciemno - Kłodzko. Łatwo trafić, nocą widok ładny, niedawno gdzieś czytałem, że to "polska Praga", coś w tym jest. Jedziemy dalej - Polanica Zdrój. Daję radę. Ponieważ ciemno było, żona dalej z klapniętym oczkiem, zastanawiamy się jak tu trafić do naszej agroturystyki ? No jak to ?  GPS. Odpalamy komórkę, wpisujemy adres i wio. Nagle muszę zjechać z głównej drogi, zjeżdżam, trasa staje się dziwnie wąska, stroma... dobrze, że dookoła nas jest jeszcze cywilizacja. Jest 21. Ledwo mieszam biegami, zaczynam jakoś operować sprzęgłem, kręcę jak w transie, ale znowu wyjechaliśmy na główną drogę. Pani coś tam widzi w telefoniku, który bredzi jak mam jechać. Dobra, zrobiliśmy wielkie koło wokół Polanicy, jedziemy dalej. Karze mi skręcić w prawo, pokornie słucham, nagle w lewo... dziwne to jest, bo wjeżdżam na wąską kamienistą drogę, a jedyne co widzę dookoła to księżyc i nic więcej. Dzicz. Strach z auta wychodzić, jadę na dwójce, wg wskazań GPS. Wjeżdżamy w las. Droga wyboista. Strach jest, nie wiesz co wyleci zza rogu, jeleń, czy kosmita. Jedziemy tak kilka minut, a GPS dalej swoje - "dalej prosto".... Nagle pojawiło się światełko, jedno jedyne, jakaś chatka, pewnie to nasz nocleg, ale jakoś to nie pasuje. GPS wesoło stwierdza "skręć w lewo", no to jazda, choć nie wiem gdzie jechać, oczywiście jadę cały czas na "długich". Dodaję gazu, a auto nie idzie, zjeżdża, cofa się, koła się kotłują. Pedały mi się mieszają, biegi też, żona jednym okiem obserwuje co się dzieje... jesteśmy na jakiejś łące, droga de facto się już skończyła, pojawiła się trawa i błoto. Spadamy stąd. Cofam, nie wiem jak, którędy, ale muszę wycofać, udało się. Dzwonimy do agroturystyki, Pani mniej więcej powiedziała jak mam jechać. No dobra, zmiana za kółkiem, potrzebny nam jest teraz dwuoki pilot, jednooki kierowca wystarczy. Wyjechaliśmy z dziczy, dorwałem mapę i wreszcie trafiliśmy... z deszczu pod rynnę. Fakt faktem - ludzie mieszkają to skromnie, bardzo skromnie. Jednak co tam dla nas, spaliśmy już w różnych warunkach, bywało gorzej. O 22 dotarliśmy do celu, byłem padnięty. A jutro 10 godzin marszu, co za weekend...