Pierwszy cel osiągamy po 30 minutach - Wombat Pool, pogoda się klaruje, co daje nadzieje na fantastyczny dzień. Już po tym kawałku da się wyczuć inny świat i czuję, że to może być najlepsza moja wyprawa górska. Czas leci, to zdjęcie, to picie, to trochę kręcimy filmu. A pić się chce. Nie jestem w dobrej formie, bo źle spałem. Mało osób, to kolejna zaleta, choć mogliśmy tu być dużo wcześniej. Marion`s lookout mamy po godzinie. Presja czasu, mnie motywuje, Panią nie. Idziemy z zegarkiem w ręku, ale istotne, by nie zabiło to klimatu świetnej górskiej wyprawy. Cradle Mountain z każdym krokiem na tym szlaku prezentuje się coraz okazalej, a w tle chyba jeszcze piękniejszy Barn Bluff. Kitchen hut osiągamy po prawie 2 godzinach. Jest to malutka chatka, w której można się schronić przed deszczem i zostawić kije na dalszą wędrówkę, bo najtrudniejsze dopiero przed nami. Szlak jest niczym hiperbola, wzbija się bardzo stromo. Spotykamy przy tej chatce przewodnika, prowadzi komercyjną wycieczkę, kilka kobiet. Idą przed nami. Poza tym nie ma nikogo. Zegarek pokazuje 1200 m n.p.m. Szczyt jest na poziomie 1545 m n.p.m. W pewnym momencie zostawiamy kije, wspina się na czworakach, trzeba mocno przytulać się do ogromnych skał i myśleć, intensywniej niż w Tatrach, bo skały są tu inne. Idzie się tu po ogromnych blokach skalnych, a między nimi metrowe lub głębsze szczeliny. Po zejściu stwierdziłem, że była to najtrudniejsza wyprawa górska, jaką przeszedłem. Kilka razy zaklinowałem się między kamieniami i sporo sił zajęło mi, aby się z tego w jednym kawałku wydostać. Ściany są momentami pionowe. Przytrafił mi się moment zwątpienia, coś, co jak do tej pory nie miało miejsca w mojej głowie w górach. Pomyślałem sobie, co się stanie, jak ten głaz, który nade mną wisi się przewróci, oczami wyobrazi widziałem lawinę skalną i siebie wśród tych kamieni. Ta wizja doprowadziła do sytuacji, że dostałem paraliży, nie potrafiłem autentycznie zrobić kroku, zacząłem się bać. Dramat. Trochę zajęło, aby to wyrzucić ze swojej głowy. Tylko pozytywne myślenie i koncentracja na ostatecznym sukcesie gwarantuje bezpieczne zdobycie szczytu. To tak jak w życiu, masz cel, myśl tak, jakbyś ten cel już osiągnął, oswajaj się z takimi myślami, a to Cię poprowadzi do celu. Zmień swoje myśli, a zmienisz swoje życie. Później szło mi dużo lepiej, wystarczy zaufać nogom, skale, skupić się na kolejnym ruchu i doi przodu. Taka wspinaczka zajęła nam jakieś 45 minut. Absolutny numer 1, genialna trasa, a wysiłek jak najbardziej opłacalny. 30 minut przerwy na górze, chłonę to wszystko, co mnie otacza, widać Overland Track, okoliczne góry. Filmujemy, robimy zdjęcia i powrót. Zazwyczaj dużo trudniejszy, nam poszło łatwiej, niż przypuszczaliśmy. Gorąco. Przed szczytem spotkać można tryskające źródło. Piję - najcudowniejsza woda, jaką kiedykolwiek kosztowałem. To zaszczyt. Do jeziora Dove docieramy po 7 godzinach marszu, w drodze powrotnej mijamy wielu turystów idących na Overland Track. Jeden z nich nas zagadnął, od słowa do słowa - jego dziadek był Polakiem, on teraz z żoną idzie na kilkudniową trasę, najmłodszy nie jest, ale nie o wiek tu chodzi. Wiara w sukces dodaje sił, tak jak mnie dziś. Na parkingu spoglądam jeszcze raz, ostatni, na piękne Cradle Mountain. Zdaję sobie sprawę, że już tu nie wrócę, po prostu to czuję. A może jednak ? Przyznaję, kocham bardziej Nową Zelandię.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz