nadszedł dzień odlotu. Stresu brak. Dobrze. Smutno odjeżdżać, bo naprawdę świetnie się pracowało. Ok. 14 mamy odlot, do Chicago. Odstawiamy wypożyczony samochód, kontrola. Śmieszny pan przegląda co położyłem na tackach do prześwietlenia, zagaduje gdzie woda, ja mu na to, że nie piję, zdziwił się. Pyta się - gdzie whiskey ? Nie pije alkoholu. Jeszcze bardziej się zdziwił. Nic nie wykryli, można lecieć. Na lotnisku w Minneapolis stoi fortepian, a na nim napis - "jeśli masz talent, siadaj i graj. Popisz się". Ciekawe. Ostatni zestaw z Burger Kinga, ohyda, już mi nic nie smakuje. Na lotnisku jest ciekawy sklep z rzeczami indiano-podobnymi (kapelusze, pióropusze, ręcznie tkane narzuty i masa innych gadżetów), warto wejść i coś kupić. Lot do Chicago przyjemny, choć mały samolocik i rzuca. Siedzę przy oknie. Czułem się tak dobrze, że mimo zakazu wyłączenia sprzętu przy starcie przerwałem modlitwę i zacząłem robić zdjęcia. To chyba był pierwszy lot, który przeżyłem w całości z otwartymi oczami przyklejony w szybę. Illinois wita nas bez śniegu. Samolot zakręca nad jeziorem Michigan, dzięki czemu widzę wieżowce w downtown. Na lotnisku O`Hare stoi Air Force One. Fajnie. 40 minut i wskakujemy do dobrego znajomego - Boeninga 737, ciasny, głośny, ale mam do niego zaufanie. Tym leciałem między Londynem a Sydney. Lot trwa ponad 8h, lecimy nad Atlantykiem, spokój, cisza, fajnie. W końcu się odprężyłem, posłuchałem godzinnego opowiadania o Sherlocku Holmesie, obejrzałem film i pokręciłem się po samolocie. Frankfurt. W końcu Europa. Wysiadamy, ludzie inni, szczuplejsi, mordki inne, inaczej się też zachowują czekając na samolot. Co kraj to obyczaj. Ja chce na Antypody. Wsiadamy do malutkiego samolociku lecącego do Krakowa. Słychać polskie głosy. Szara ponura rzeczywistość. Lot spokojny. Podchodzimy do lądowania, nagle samolot podnosi się gwałtownie. Co jest? O dziwo czarne myśli mi nie przychodzą do głowy. Pomyślałem o żonie, której wesołą twarz mam ochotę już zobaczyć. Czeka na mnie na ziemi. Pomyślałem, że nie może lądować w Krakowie, pewnie wyląduje w Katowicach. Kapitan mówi, że poprzedni samolot jeszcze się nie wycofał, pokrążymy i lądujemy. Uff... Sporo śniegu. Lądowanie, wszystko gra. I tu przychodzi polska rzeczywistość. Wysiadamy z autobusu wchodzą do budynku lotniska - wita nas pani, ubrana w zielony uniform z wyrazem twarz takim, jakby ją zagryzano. Tak się wita turystów przyjeżdżających do Krakowa? Wstyd! To samo miałem rok temu na Okęciu. Zapraszam na Antypody. Możecie się uczyć gościnności. Amerykanie też się nie uśmiechają przyjezdnym, ale to inna kwestia. Odbieram bagaż i ląduję w objęciach czekającej i stęsknionej żony. I`m back.
Reasumując - nie spodziewałem się zwiedzania, pięknej przyrody, zabytków. Dzięki temu nastawieniu miałem więcej wrażeń niż się spodziewałem, z czego jestem zadowolony. W niedzielę miał być Przegibek, ale nie pojechaliśmy. 3h spaceru w lesie pomogło, plus najlepsza kawa w Polsce -
www.kafo.info
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz