Dolomity - dzień 4 - Gruppo le Tofane - Przełęcz Falzarego - Lagazuoi

Wczoraj Piz Boe, słońce, dziś deszcz. Decyzja zapadła, leje, to idziemy kanałami, to znaczy sztolniami wydrążonymi na potrzeby walk w czasie I Wojny Światowej. Podjeżdżamy na przełęcz Falzarego (Passo Falzarego, 2105 m n.p.m.), sipi, pochmurno, ruszamy. Do sztolni trzeba podejść jakieś 45 minut, później czołówki - dostałem dwie od kolegów i koleżanek z pracy jako prezent ślubny, pomysł wybitnie trafiony. Wchodzimy, jest ciemno. Taki typowo polski odruch - sztolnie są darmowe, czyste, zadbane, remontowane - ktoś sobie to wyobraża w naszym kraju ? ja nie. Idzie się chyba z godzinę, mozolnie, po kamienisto-drewnianych schodach. Od czasu do czasu są dziury, czyli okna, przez które żołnierze strzelali, są również inne wnęki, gdzie spali, jedli, itd. To był ich dom i miejsce pracy. Wstrząsające, ale ciekawe. Po wyjściu ze sztolni, jakieś 15 minut do schroniska. Ciepło i ładnie. Dużo ludzi, zamawiamy herbatę. Nie ma kofoli, brakuje mi lokalnego specjału bezalkoholowego, czegoś na wzór herbaty w chacie pod Rysami, to jest mistrzostwo świata. Otwieramy menu, co by tu jeszcze zamówić. Pani ma ochotę na sernik, hmm... jest strona z ciastami, na dole pozycja - cheese. Niech będzie, kelner przynosi chlebek, ok. Po chwili dostajemy nie sernik, ale właśnie cheese, czyli kawałki serów. Jemy co dają. Na dworze śnieg. Zagaduję kelnera. Mówi, że koniec wrześnie to normalne, jak sypnie to poleży do kwietnia. Koniec trekkingu na dziś, zjeżdżamy kolejką. O nie. Mam stracha, ale co tam, gorzej było na Łomnicy. Na przełęczy jest sklepik z pamiątkami, nuda. Ponieważ ciemno jeszcze nie ma, zjeżdżamy do Cortiny D`Ampezzo. Siesta, do 15.30, szwędamy się po mieście. Wszystko zamknięte, tylko Benetton się wyłamał. Koniecznie chcę Pani buty kupić, widziałem takie ładne, ale rozmiary nie pasują. Trudno. Tak minął deszczowy dzień w Dolomitach.