Ciężka noc, stres i nerwy. Droga powrotna zawsze wydaje się krótsza. Około 10 opuszczamy hotel, siedzimy godzinę w recepcji, pamiętam to jak dziś, mimo że od tego dnia minęło ponad 30 dni. Później busem na lotnisko, jednak kobieta zagaduje, skąd jesteście, z niedowierzaniem kiwa głową, że z Polski, tak daleko. Ano daleko. 14.30 wylot, później Sydney, Londyn i Warszawa. Poszło gładko, loty spokojne, ale burza nad Australią wyglądała groźnie. Zderzenie z szarą beznadziejną rzeczywistością - bolesne. Już w Londynie na Heathrow słychać polskie głosy i powiem szczerze, że się odechciewa - przepych, przechwalanie, nienaturalność. Przylot do Warszawy jeszcze bardziej nas przygnębia - panie w odprawie ubrane w zielony uniform nie miłe. Bagaż wróci do nas kurierem, w Anglii nie przenieśli na czas. Dworzec Główny - czar pryska, jedzie liniami interregio. Dramat, ale po 42h tułaczki po świecie na dworcu w rodzinnej miejscowości widzę czekających na nas rodziców. Koniec podróży. Łzy, smutek i radość z ponownego bycia razem.
To był niezwykły czas, niezwykłe dni i chwile. Niektórzy mówią - podróż życia, ale ja nie lubię tego słowa, bo kojarzy mi się, z czymś niezwykłym i czymś, co już nie powróci. Po to się w końcu żyje i pracuje, by mieć cele i je realizować. Świat jest piękny, potrzeba odwagi i wiary, że można zdobywać to co wydaje się nie do zdobycia. Każdemu tego życzę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz