Ścieżki życia

jutro wesele, jednak kilka dni temu mój tata trafił do szpitala. W pokoju obok taty leżał starszy Pan i jemu ten post dedykuję. Jak się dowiedziałem miał 92 lata, problemy z oddychaniem, niezwykle miły i sympatyczny. Czasami wystarczy spojrzeć na człowieka, by go polubić. Ciężko oddychał i z trudem przyjmował pokarm. Codziennie byłem u taty i za każdym razem serce mnie bolało jak słyszałem, gdy się męczył oddychają i mówiąc coś. Wczoraj byłem u taty, podszedłem do niego, zapytałem, czy chce pisać, kiwał głową, patrzał na mnie niezwykle mile, jego oczy wpatrzone we mnie zrobiły na mnie wielkie wrażenie. Był moment, że się dusił, pobiegłem po pielęgniarkę, by mu pomogła. Przyszła, pomogła, podała leki, jogurt, herbatę, czyniła to z wielką troską odzywając się do niego po prostu "dziadku". Odchodząc spojrzałem na niego. Dziś rano dzwoni tata - nasz "dziadek" odszedł, tata pobiegł do pielęgniarki rano, ale to były już jego ostatnie chwile. Płaczę, bo jest mi go żal, ale wiem, że teraz jest u boku swojej żony, patrzy na nas z góry i już ma się dobrze.