Bieszczady, dzień 9 - 25.06 - klasyk: Wołosate - Tarnica - Halicz - Rozsypaniec

Pełna determinacja, ostatni dzień w Wołosate, po powrocie z gór musimy wyjeżdżać, wszystko spakowane, można ruszać w trasę - idziemy na Tarnicę, tam zdecydujemy co dalej, jest pochmurno, Tarnica we mgle ledwo widoczna. W połowie szlaku problemy - zwalone drzewa po wtorkowej wichurze, szlak trudny do przejścia, trzeba wchodzić w głąb lasu po utartych już niestety ścieżkach. Tabliczki informujące, aby nie schodzić ze szlaku ze względu na rekultywację terenu ośmieszają tylko autorów. Po kilku dniach od silnych wiatrów nikt nie uporządkował szlaku. Po 2h wchodzimy na Przełęcz, trudy poprzednich wypraw dają się we znaki. Tłumy ludzi schodzą z Szerokiego Wierchu, część z nich poznaję z Bukowca i innych tras. Sezon się już rozpoczął, trzeba odjeżdżać. Wchodzimy na Tarnicę - "mleko", nic nie widać, kilka zdjęć, chwila zadumy i muszę się pożegnać z moją górą. Ponownie na Przełęczy, coś się przejaśnia. Moja niezmordowana partnerka podejmuje decyzję - idziemy na Halicz i Rozsypaniec. Zejście na Przełęcz Goprowców, zaczynają się nieziemskie widoki, trawersujemy Bukowe Berdo w kierunku Halicza obserwując zatłoczony już o tej porze szlak na Tarnicę. Jest tak cicho, że słyszymy głosy idącej za nami dość daleko czwórki turystów. Towarzyszą nam 3 rzeczy - mgła, połoniny i lasy. Nawet ptaszków mniej. Podejście na Halicz idzie nam wolniej, zmęczenie daje znać. 3 dzień z rzędu na szlaku. Na Haliczu wieje, pada, mgła, a ja wierzyłem, że ujrzę jeszcze Beniową i Dolinę Sanu. Cieszą barierki i ławki drewniane, pamiętam jak 2 lata temu można było wylegiwać się na łące okalającej Halicz. Nie tym razem. Poza nami 4 osoby na szczycie. Stąd pięknie widać Tarnicę, dziś biała ściana, też ładnie. Zjadamy po bułce i w drogę. Rozsypaniec mijamy z marszu, pojawia się droga graniczna na Kińczyk Bukowski, niestety nie można tam dojść. Niżej mgły jest mniej i coś widać. Na Przełęczy Bukowskiej przebieramy się i ruszamy wyboistą drogą, katorga dla stawów i mięśni. Dochodzimy do wniosku, że następnym razem pójdziemy na Halicz z Tarnicy i zawrócimy - odległość ta sama, ale raj dla oczu i duszy. Tutaj na tym czymś, co przypomina drogę ciężko się stąpa, a widoki marne, no chyba, że ktoś lubi dziki las, ale las ładniejszy widziałem na niebieskim schodząc z Rawki do Ustrzyk. Po godzinie dochodzimy do nowej wiaty, późnej charakterystyczna brama i za moment most na potoku Wołosate. Nie wiem co jest za tym mostem, za każdym razem chcę tam pójść, ale nie wolno. Tarnica nadal we mgle, a my kończymy naszą 4-tą przygodę w Wołosate. Zdecydowaliśmy, że jutro w Cisnej laba, odpoczynek, tym bardziej, że pogoda nie pewna. W Wołosate zawsze pierwsze kroki kierujemy na cmentarzu ruiny cerkwi, ostatnie też. To moje miejsce tutaj, ma ono coś w sobie wyjątkowe, z trudem przychodzi pożegnanie. Spaceruję wokół drzew robiąc ostatnie zdjęcia, rozmyślając, kiedy tu znowu wrócę, a wrócę na pewno. Cieszy drewniana wiata na miejscu ruin, tutaj w wakacje co sobotę odprawiana jest Msza Św. dla turystów. Odwiedzam grób prof. Mariana Konopackiego. Piszę o tym, by świat się dowiedział, że ktoś taki jest tu pochowany, niestety nie znam historii tej osoby. Wracamy do samochodu, właściciele namawiają nas na przyjazd jesienią, okoliczne lasy bukowe są złociste. Chyba tak zrobimy. Smutne rozstanie i odjeżdżamy.
Dziś zrobiliśmy ostatnie 17km, w sumie na wczasach 110km.

Cisna. Domek zamieszkały przez starszą panię, niezwykle skromna, miła i uprzejma. Standard niższy niż w Wołosate. Jednak woda płynąca z kranu dla nas nie była do przyjęcia, zapach i smak był okropny. Uważam, że jeśli coś ci przeszkadza, nie ma sensu się męczyć. Podejmujemy decyzję, że śpimy tylko jedną noc i rano wracamy do domu.