Kaczawa III - dzień 3 - Podgórki

spało się dobrze, ale jak zawsze ciepło i ta poduszka... mam delikatny sen i wszystko musi być niemal perfect, bym się wyspał. No ale cóż... dziś ruch, bo od 12 przyjeżdżają goście, więc jemy śniadanie i powolutku zwalniamy miejsce. Nigdzie nam się nie śpieszy, stolik w restauracji w Złotoryi mamy zarezerwowany. Dziś spacer. Jest chłodno, wietrznie, od poniedziałku zmiana pogody i deszcze. Jedziemy do Podgórek, malutka wioska, biedna, ale ładna. Startujemy pod górkę na Przełęcz pod Kobyłą. Co ciekawe po lewej mamy ogromny teren jednego właściciela, niemal pół góry. Nie zazdroszczę, ale fajnie by to mieć. Pewnie wtedy są inne problemy niż te, które znam. Ludzi mało, grzbietem idzie się raźno. Towarzyszy nam całe pasmo Karkonoszy i zaczynają majaczyć Izery. Cudownie. Póki co plan mamy taki, że późną jesienią zawitamy na nieco dłużej w Izery. Ja już zacieram ręce. Mijamy ruiny dworu, domu? malowniczy rejon u źródeł rzeczki Trznadel. Stamtąd kapitalnie widać pasma, które wcześniej przytoczyłem. Na Przełęczy Komarnickiej wypogadza się, są też ludzie i samochody. Nie mam pojęcia skąd te tłumy. Idąc rozprawiamy o Kaczawie, o nowej ekspedycji - umawiamy się, że jutro, czyli w poniedziałek dogramy urlopy i ruszamy na zakupy biletów lotniczych. Schodząc zaglądamy do Jaskini Walońskiej - nic szczególnego, zaniedbane miejsce, znaki też zniszczone. Ostatni prawie kilometr idziemy drogą w stronę samochodu... aż nie chce się wierzyć, że trzecia Kaczawa dobiega końca. Każdego roku, zimą wypatruję końca mrozów, by pojechać na upragnioną Kaczawę i ten maraton wiosenny dobiega właśnie końca. Zleciało. Ale nie żałuję, w sumie 100km przeszliśmy w te 3 pobyty w przeciągu 1,5 miesiąca. Nie jest źle. Zbudowałem formę, nowe miejsca pojawiły się w poczekalni. A do Kaczawy wrócimy w tym roku, pewnie jakoś latem już z rowerami, kiedy to po rzepakach nie będzie śladu. Uwielbiam tu wracać. Obiad jemy w Złotoryi, dziś nie idziemy na spacer po mieście, jedziemy do domu na końcówkę Masters. Cudowne 3 weekendy w Kaczawie, chyba ten ostatni pobyt był nieznacznie lepszy od pozostałych, a to pewnie przez sentyment do Gozdna i okolic.

 

Kaczawa III - dzień 2 - Gozdno - Nowy Kościół

leniwie wstaliśmy, zjedliśmy śniadanie, wybiła 10.00, czas ruszać. Parkujemy na małym parkingu w Gozdnie. Ruszamy w stronę wieży widokowej, znamy ten kawałek jak własną kieszeń. Dziś już żółto od rzepaku, bardzo wcześnie, bo to dopiero połowa maja. Ale ale, tuż przed wejściem w las skręcamy w prawo i idziemy żółtym szlakiem. dzisiejsza trasa idzie miejscami, w których bywamy, ale nigdy nie byliśmy. Wszystko znamy z widzenia, dziś to poznamy dogłębnie. Idziemy nad Młynem, ładnym lasem i rozprawiamy o zarysie naszej nowej ekspedycji. Już przebieram nogami! nie będzie to tym razem miesięczny wypad, nieco krótszy, ale jaki cudny. Schodzimy do Nowego Kościoła. Ładne kadry. Nagle słyszę głos:

- ładna ta czereśnia, nie? a tam w ogrodzie mam jabłoń. Niech pan sobie wejdzie...

Uśmiechnąłem się, podziękowałem. Fotografowałem kościół w oddali i drzewko zrobiło mi ładny pierwszy plan, ale nie zdradzałem tego miłej pani. Ucięliśmy sobie pogawędkę. Niezwykłe w Polsce. Boi się przymrozków, że to wszystko co tak ładnie zakwitło, zmarnuje się. Jak tylko zaczęła narzekać (musi być ten Polski akcent, niestety) na telewizję, że oszukują ludzi i już nie ogląda, pożegnaliśmy się i poszliśmy w swoją stronę. W centrum miasteczka zrobiliśmy sobie małą przerwę. Sklepik, uzupełniliśmy płyny, usiedliśmy na ławeczkach przy głównej drodze. Tuż obok jest stary kościół z XIII wieku. Otworzyłem drewniane drzwiczki, wszedłem... poczułem ciarki na ciele. W sumie nic takiego, stary cmentarz dookoła ruin. Jednak naczytałem się książek o zjawiskach nadprzyrodzonych i nie lekceważę takich sygnałów. Mimo tego, miejsce na kapitalne kadry! Jest wejście na wieżę. Zerknąłem okiem i poszedłem w drugą stronę. Patrzę... Pani już w środku! nie chcę iść na górę, ale Pani ciśnie. No dobrze. Na półpiętrze stary obraz, a może ikona? Matki Bożej, stoi na podłodze. Widok z samej góry nie zachwyca, niemniej dobrze, że to miejsce zachowano o całkowitej ruiny. Przed nami długa i piękna droga polami na zachód, a następnie w towarzystwie Ostrzycy w stronę Sokołowca. Kolejna perełka Kaczawy - obszar między Sokołowcem a Sędziszową. Autem przejeżdżaliśmy tam mnóstwo razy, teraz stanęła tam nasza stopa i pewnie nie ostatni raz. Żółto dookoła, spośród kwitnącego rzepaku wystają gdzieniegdzie brzózki, wysepki drzew. A same drzewa, raz białe, jakieś owocowe, ze świeżą zielenią - pełna paleta barw. Co za miejsce i czas! Weszliśmy do Młyna, Pani kupiła miód- mimo tego że mamy jeszcze Leatherwood i Manuka. Terenu za młynem też nie znamy, są organy, jest ładny las. Znowu jesteśmy na żółtym szlaku Wygasłych Wulkanów. Perełka. Po tylu latach nadziwić się nie mogę jak tu pięknie - kwiecień, maj... to są te miesiące. Ja zdania nie zmieniam - uwielbiam tu być już w lutym, gdy śniegu nie ma i surowe ponure barwy nas otaczają, ma to swój urok. 

To była kolejna wspaniała trasa, można ją przejechać rowerem i dorzucić do tego np. Wleń. Wieczorem książka, chai latte z Nowej Zelandii i Masters, w nocy Wrestlemania 40, lecz nie wstaję, nie oglądam na żywo, zobaczymy za tydzień w domowym zaciszu.