znowu Bytom? 2 dni urlopu świątecznego z 3 spędziłem w Bytomiu. Nie ma innych miejsc? no tak wyszło i wcale tego nie żałuję. Wpisałem kiedyś w chata gpt jakie miejsca poleca do fotografii ulicznej, no i wyszło: Szopienice i Ruda Śląska Ożegów. Nie znam, nie byłem, no to będę. Chciałem jechać przed Świętami, ale nie wyszło. Pani wzięła urlop i 30-ego grudnia pojechaliśmy. Szopienice - całkiem dobre wrażenie na mnie wywarło. Wysiadamy na stacji Dwór, chociaż żadnego dworu nie widzę i przed siebie, w stronę stawu Morawa. Po drodze na blokowisku sympatyczny pawilon spożywczy, pusto i bardzo miło. Później idziemy ulicą Morawa, słońce ładnie przyświeca, ludzie z wolna wychodzą na ulicę. Otacza nas aura upadłych sklepów, starych familoków, hasioków, ale ta kombinacja światła i lokalnego klimatu jest ciekawa, nie odrażająca. Oczywiście, jest żal, że są ludzie, którzy żyją w takich warunkach, niemniej jest bezpiecznie. Tak, jest to świat egzystencji, bo nie widać tu żadnych perspektyw. Kończymy wycieczkę na kawie w Bokawa. I tu ciekawostka. Jak byłem na Tasmanii w Wynyard, poszliśmy na kawę i zobaczyłem seniorów raczących się czarnym trunkiem, ze znajomymi, rodziną. Wtedy mówiłem - takiego klimatu i kultury ne ma w Polsce. Okazuje się, że jest, doświadczyłem tego w Szopienicach. Starsze osoby żywiołowo opowiadają sobie historie przy kawie. Jak miło!
Wsiadamy w tramwaj i jedziemy do Rudy Śląskiej Ożegów. Trochę tak, jakbym ruszył w Kongo, czyli w totalnie nieznanym dla mnie kierunku. Dwie przesiadki. Sama podróż tramwajem dostarcza mnóstw wrażeń. W sumie nie musiałbym chodzi i wcielić się w takiego polskiego czy nawet śląskiego Theroux, który z okna tramwaju poznaje wiat i ludzi. Ho ho, a jest co poznawać! Witryny sklepów, ludzi krzątających się po ulicach, walające się śmieci, wszędobylską egzystencję mieszającą się z nikłą perspektywą lepszego życia. Jest i Lego, które zdaje się widzę ostatnio wszędzie. Wysiadamy w Ożegowie i ruszamy. Poznaję to miejsce, lata temu byłem tu z kolegą ze Stanów, kiedy przeszliśmy z Bytomia do Katowic. Niedaleko uszliśmy i dotarliśmy do zoologicznego. No proszę, wchodzimy. Może nie taki fajny, jak w Tarnowskich Górach, ale jest, rybki zadbane, ludzie wchodzą oglądają, wychodzą, może coś kupią. Ośrodek Burloch - jestem pod wrażeniem, namiastka normalnego świata i szansa dla ludzi, by inaczej spędzić czas. To, co później doświadczamy, jest punktem kulminacyjnym naszej ekspedycji. Dolina rzeki Bytomka... wraz z ulicą Bytomską. Świat o tym miejscu zapomniał dawno temu. Walące się budynki, w których mieszkają ludzie to jedno. Drugie to ich nawyki. Tak, środowisko kształtuje nawyki. Młodzi ludzie załatwiający się na ulicy, składowanie złomu, człowiek pchający wózek ze tym, co zdołał zebrać na ulicy i jest w stanie sprzedać. No i śmieci. Symbol biedy i braku świadomości - tak, żeby było delikatnie. Chodnika nie ma, idziemy nieco z duszą na ramieniu, boję się aut, które obok na blisko przejeżdżają. Stojąc nad ta rzeką, o ile można to tak nazwać, zastanawiam skąd się to bierze, gdzie jest źródło tego czegoś, podobnie jak Rawy dzisiaj, która płynie przez Szopienice. Muszę to sprawdzić. Marsz bądź jazda na rowerze wzdłuż tych rzek, byłaby masochistyczną aczkolwiek ciekawą wycieczką. Może kiedyś? Uświadamiam sobie jak bardzo ten teren, jaki dziś przemierzam został do granic wyeksploatowany przez przemysł, przez kapitał, przez ludzi-właścicieli fabryk wieki temu. Wyeksploatowany i porzucony na łaskę losu. No bo jak inaczej nazwać ten obrazek ulicy Bytomskiej, gdzie ludzie żyją niczym 100 lub więcej lat temu i zachowują jak dzicy? Nieco dalej jakże miła odmiana - Park Fazaniec, ludzie spacerują, psy wesoło biegają, wygląda to na poukładany kawałek świata. No, ale w RPA są także tego typu kontrasty, tak ten świat jest poukładany. Wchodzimy w Szombierki. Spodziewałem się familoków, a tu proszę - osiedla z dużych i mniejszych budynków. Poukładany świat. Wchodzimy na szybko do Lidla po drobne zakupy i maszerujemy dalej. Nie ma tu patologii, jest normalne życie w poświąteczny popołudniowy poniedziałek. Nogi już bolą, słońce jest nisko. Raczej noc nas nie zastanie w środku Szombierek. Pani sugeruje, aby podjechać jeden przystanek tramwajem w stronę dworca w Bytomiu, tak robimy. Scena z tramwaju - 4 młode osoby, 2 dziewczyny i 2 chłopaków, jakieś 12-15 lat. Zachowują się głośno, chłopak ewidentnie chce popisywać się przed innymi, wali ręką po uchwycie jak oszalały, reszta się śmieje, choć za bardzo na niego nie patrzą, bo wolą gapić się w telefon. Starszy pan zwraca mu uwagę, coś tam młody zrozumiał, bo przestał, po czym wszyscy wybuchają śmiechem. Taki klimat. Dworzec w Bytomiu! drugi raz w ciągu ostatnich kilku dni. Pora kończyć naszą wycieczkę. Wrażeń mnóstwo, mimo dołujących klimatów - warto było. Taki wiat, jaki zobaczyłem istnieje naprawdę, doświadczam tego, nie można się zamykać w swojej bańce. On jest na wyciągnięcie ręki. Z poszanowaniem ludzi fotografuję go, nie obśmiewam, ale staram się poznawać to, co mnie otacza. Jeśli miałbym tu jeździć częściej, dostałbym doła. To był ciekawie spędzony dzień.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz