Hibernacja Izerska - dzień 2 - 10.11 - Praga IX

Nie wyobrażamy sobie, aby być tutaj, tak blisko Pragi i nie pojechać. To był nasz jeden z kluczowych punktów. Spało się nadzwyczaj dobrze. Pobudka o 6, wyjazd o 7. 140km przed nami. Piękne bezchmurne niebo, szron na łąkach… ja tylko zapisuję te rejony do notatnika na cieplejsze miesiące, bo rowerem po pogórzu Izerskim będzie wspaniale. Jedzie się dość spokojnie. Za Mlada Boleslav robi się mglisto. Tak zapowiadały appki. Logistyka jest niesamowicie płynna. Zjeżdżamy z drogi szybkiego ruchu wprost na wielki parking. Pusty, przestronny, połączony kładką z ostatnim albo pierwszym przystankiem metro - Czerny Most. Wszystko trywialnie proste. Metro… wystup nastup… Pamiętam te teksty z metra, kiedy tu przyjeżdżałem niemal regularnie. Mam wielki sentyment do tego miasta, jestem naprawdę zadowolony i podekscytowany. Chyba nie ma w Europie miasta, które budziło by we mnie taką ekscytację jak Praga. To nasz wspólny trzeci przyjazd do Pragi, 6 razy byłem służbowo sam. Jednak nasze wspólne przyjazdy zamazują obraz samotnych wędrówek. Mam bloga, zawsze mogę wrócić do mich wspomnień. Rezygnujemy ze spaceru pod wieżę telewizyjną, z uwagi na mgłę. Jedziemy do Namesti Republiki i zaczynamy spacer. Jesteśmy dobrze przygotowani, a nasze punkty orientacyjne są w kawiarniach i restauracji. Zaraz po wyjściu z metra mamy mall Paladium… no i wchodzimy. Ech… no cóż. Tak mam, ale jesteśmy tam króciutko. Swoją drogą, jest wybór. Jest przyjemnie, muzyka nie męczy, karta kredytowa sama rwie się do pracy. Idziemy w stronę Wełtawy, później ulica Paryska. Jedna z moich ulubionych. Ech, konsumpcjonizm przeze mnie przemawia. Ekskluzywna ulica, wyborne sklepy, jest Rolex, jest Patek i wiele innych, są też azjatyccy turyści, którzy idą długimi pociągami. Auta… Mercedes biednie wygląda. Rolls, Ferrari… wiele takich. Pierwszy przystanek robimy sobie w kawiarni Miners Old Town. Pani bierze dripa z Birmy, ja Latte. Tak gęstego mleka chyba jeszcze nie miałem, wyborna. Drip też. Malutka kawiarnia, ale tę markę zobaczymy jeszcze 3 razy dziś. Idziemy wąskimi bocznymi uliczkami po minięciu rynku. Esencją Pragi. Kapitalnie się tu czuję. Pani chce zobaczyć pomnik Kafki, świetnie zrobiona ruchoma rzeźba. Dziś mam zamontowanego Pentax 50mm 1.8, cudowne manualne szkło. Ogniskowa jest wymagająca, ale czuję, że fotografuję. Obiektyw pasuje do tego miasta. Idziemy na Małą Stranę, moją ulubioną dzielnicę. Unikamy zamku, omijamy ulice Vlašska, idziemy obok amerykańskiej ambasady i w stronę sadow. Wspaniałe miejsce, puste, a mgła dodaje tylko większej magii. Za chwilę odkryjemy kolejne magiczne miejsce, nie byliśmy tu nigdy wcześniej - Nowy Świat. Małe wąskie uliczki, stare domki, jest niesamowicie. A tuż obok olbrzymi gmach, jak ten Ministerstwa Spraw Zagranicznych czy Wyszehrad. Magia. Jest tam malutka kawiarnia Nowy Svet, pełno ludzi, ale warto tam zajrzeć. My zaglądamy następnie pod Katedrę św. Wita. Co za budowla. Pamiętam, jak dotarłem tu sam w zimowy późny wieczór, sople wisiały z okolicznych budynków, był mróz, a wokół mnie praktycznie nikogo… co za miejsce i wspomnienia. Za katedrą ładne stare budynki, na jednym z nich logo Starbucksa… kto na to pozwolił? Oszpeca to budynek. W tej samej chwili słyszę głos polskiego przewodnika - "jest to najstarsza kawiarnia w Pradze…" my idziemy na obiad, zgłodnieliśmy. Jemy w 500 Restaurant. Biorę jelenia, Pani tuńczyka zółtopłetwego, tego samego co w Kapsztadzie. Wyborne, choć Pani później w domu żałowała… no cóż. Po obiedzie wsiadamy do metra, podjeżdżamy po palarnie kawy Dos Mundos, zaopatrujemy się w świeży i mam nadzieję dobry towar. Przy okazji odkrywamy całkiem przyjemną dzielnicę właśnie w okolicach wieży telewizyjnej. Mgła trzyma cały dzień i niewiele byśmy dziś widzieli. To już koniec naszego spaceru po Pradze, był to najlepszy pobyt w tym mieście do tej pory, mimo jakby nie było słabej pogody. Moc wrażeń i wspomnień, dobry plan, brak pośpiechu, no i zacząłem już nucić świąteczne „have yourself a Merry Christmas”… cudowny klimat. Powrót autem do Świeradowa łatwy nie jest. Gęsta mgła towarzyszy nam niemal całą drogę. Dwie godziny wytężonej jazdy… To był cudowny dzień.